چکیده:
مهم ترین مسائلی که در مورد استقرا، ذهن فلاسفه معاصر را به خود مشغول داشته است، نخست، مسئله قدیمی هیوم و پس از آن، معمای جدید نلسون گودمن است. هیوم مشکل توجیه استنتاج های استقرایی را هدف قرار داد و به این نتیجه رهنمون شد که استقرا تنها حاصل عادات روان شناختی ماست. گودمن اما ضمن پذیرفتن صورت بندی استقراها، ما را متوجه این حقیقت می کند که بعضی از این استقراها معتبرند و برخی چنین نیستند و معمای وی در جست وجوی معیاری برمی آید که این استقراها را تمییز دهد. فلاسفه علم نیم قرن اخیر و از جمله خود گودمن، راه حل های گوناگونی را برای معمای جدید استقرا پیش نهاده اند. در برخی از این پاسخ ها، بازگشت به تحلیل روان شناختی هیوم و یا سود جستن از نوعی معرفت شناسی طبیعی شده را به عنوان پاسخی به معمای جدید استقرا می شناسند. در مقاله حاضر، ارزیابی ای از برخی از مهم ترین این پاسخ ها به دست داده، کاستی های آنان را می نماییم و در انتها، کلید حل این معما را در دستان طرح کننده آن، یعنی خود گودمن بازمی یابیم.
خلاصه ماشینی:
"ممکن است کسی بپرسد آیا خود تسری های گذشته نیاز به توجیه ندارند؟ آیا ملاحظه عادت های ما در تسری های گذشته، همان عادات روان شناختی ای نیست که هیوم از آن سخن می گوید؟ و در این صورت، آیا معمای جدید استقرا به همان مسئله سنتی استقرا بازنمی گردد؟ پاسخ گودمن آن است که اعتبار استقراهای ما، به نحوه سامان دهی آنها مربوط می شود که تحت تأثیر کاربرد زبانی است؛ اما هیوم اعتبار استقرا را به چیزی بازمی گرداند که به نحو اجتناب ناپذیری در طبیعت شناخت آدمی نهفته است و قابل تغییر نمی باشد.
هیوم در استنباط های غریزی ما و دیگر حیوانات، نوعی ارزش زیستی می یابد (هیوم، 1975، ص 108) و توضیح می دهد که این طبیعت است که قابلیت اطمینان استقراهای ما را تضمین می کند: همان گونه که طبیعت، بدون دادن هیچ دانشی از ماهیچه ها و اعصابی که آنها را تحریک می کند، به ما آموخته است که چگونه اندام هایمان را به کار گیریم، همین طور غریزه ای را در ما قرار داده که تفکر را به سمتی پیش می برد که با آنچه خود او، در میان اشیای خارجی برپاکرده است، مطابقت دارد(همان،ص 55).
اما تنها عاملی که می تواند اعتبار استقراهای پیچیده تر ما را داوری کند، به نظر می رسد مراجعه به کاربردهای موفق گذشته باشد که در ارتباط با آن استقراها صورت گرفته است؛ این عامل، همان رسوخ و استقرار زبانی گودمن در مورد استقراهای پیچیده تر است و با تفکیکی میان مسئله سنتی و معمای جدید استقرا، شبهه دوری بودن این پاسخ برطرف می شود."