چکیده:
این مقاله شرحی است بر کلام حضرات معصومان علیهم السلام در صفات و ویژگی های شیعیان. شیعیان واقعی، بندگان شایسته و پرهیزکار خداوند هستند که هرگز به دنیا دلبستگی ندارند؛ از دنیا به قدر ضرورت بهره مندند. به طورکلی صفات شیعیان در دو محور اثباتی و سلبی است، محور اثباتی آنان، انجام وظایف و تکالیف الهی است: برای نیل به قرب الهی نماز اقامه می کنند، روزه می گیرند و برای جلب رضای خدا، زکات پرداخته، انفاق می کنند و به تهجد و سحرخیزی اهتمام دارند. اما محور سلبی رفتارشان، خودداری از هر کاری است که آنان را از انجام وظایف الهی و تحصیل علم، تقوا، عبادت و بندگی خدا بازمی دارد که خلاصه همه آنها عدم دلبستگی به دنیاست. این مقاله به تفصیل به شرح این مهم می پردازد.
خلاصه ماشینی:
"اما برخلاف انتظارش پی برد حضرت از اینکه مردمانی بی بهره از فضایل و صفات عالی شیعیان واقعی، خود را شیعه جعفری می نامند و به امام صادق علیه السلام منتسب می دانند، خشمگین اند و می فرمایند: پیروان جعفر میان شما بسیار اندک اند، زیرا پیروان واقعی ما از عالی ترین مراتب پرهیزکاری و بندگی خداوند برخوردارند.
باید توجه داشت، ویژگی هایی که امیرمؤمنان علیه السلام در این بیان نورانی خویش برمی شمارند، نمونه های برجسته ای از فضایل متعالی شیعیان واقعی به شمار می آیند و بدین معنا نیست که همگان باید بکوشند همه این صفات را در حد اعلا در خود فراهم آورند.
ازاین رو، پس از مرگ عمر، وقتی شورای شش نفره تعیین خلیفه که علی علیه السلام نیز در شمار آنها بود تشکیل یافت، یکی از اعضای شورا به آن حضرت گفت: اگر بنابر قرآن و سنت رسول خدا صلی الله علیه و آله و ابوبکر و عمر عمل کنی، با تو بیعت می کنم.
البته در زمانه ما این گونه ترویج می شود که انسان باید چند چهره داشته باشد و با هرکس و در هرجا متناسب با منش و خواست مخاطب خود سخن گوید و رفتار کند؛ اگر با خوبان نشست، وانمود کند که اهل خیر و صلاح است و اگر با بدان نشست، وانمود کند که در جرگه آنان قرار دارد؛ اما شیعیان واقعی خالص و یک دست اند."