چکیده:
براساس درونی سازی، یک ویژگی اخلاقی یا محتوای تربیتی به تدریج و طی فرایند تربیت، آموزش، یادگیری یا تجربه فردی، در نهاد، شخصیت و هویت فرد جا گرفته و پایدار می گردد؛ به گونه ای که شخصیت فرد با آن ویژگی ترکیب و به تعبیر علم اخلاق «ملکه نفسانی» و به تعبیر قرآنی «شاکله» او گردیده، رفتار ناشی از آن در همه حالات، چه پنهانی و چه آشکار از متربی صادر می شود. پژوهش حاضر به چگونگی درونی سازی ارزش توسل به پیشوایان معصوم علیهم السلام توسط مربی از طریق روش الگویی می پردازد. پس رویکرد در این مقاله به این صورت است که در رابطه با روش الگویی ابتدا به صورت کلی نکات و مباحث مهم آن روش مورد بررسی قرار گرفته، و در آخر هر بحث، شیوه استفاده و کاربرد آن در درونی سازی توسل به پیشوایان معصوم علیهم السلام بیان شده است. در این نوشتار، مباحث مهمی که در روش الگویی مطرح است، از قبیل تعریف، نکات مهم در به کارگیری این روش و... مورد اشاره قرار می گیرد تا نقش این روش در درونی سازی ارزش توسل مشخص گردد.
خلاصه ماشینی:
"نکته های مهم در به کارگیری روش الگویی در الگودهی والدین و مربیان به فرزندان برای توسل به پیشوایان معصوم علیهم السلام رعایت نکات زیر ضروری است: خدشه دار نشدن شخصیت والدین یا مربی به عنوان الگو کودک وقتی که چشم باز می کند و پدر نیرومند و نان آور خود را می بیند، خود به خود شیفته او می شود و به تقلید از او می پردازد، به شرط آنکه این شخصیت پدر آسیبی نبیند و مورد تحقیر مادر و دیگران قرار نگیرد و یا تا سطح شخصیت کودک پایین نیاید.
انواع الگوها در امر توسل به پیشوایان معصوم علیهم السلام انواع مختلفی از الگوها وجود دارند؛ ولی به خاطر اینکه انسان ها از آن جهت که در خلقت شبیه یکدیگر هستند، بحث الگو و اسوه در انسان ها بیشتر مورد بحث قرار می گیرد؛ چون انسان وقتی می تواند شخصی را به عنوان الگوی خود قرار دهد که شباهت هایی بین خودش و شخص الگو احساس کند.
مشاهده مستقیم یک مطلب، بسیار اثرگذارتر و ماندگارتر از نقل و شنیدن یک امر است؛ به جای اینکه متربی را با روش های بسیار به گرفتن الگو در امر توسل ترغیب کرد، می توان او را با یک انسانی که در همه امور زندگی خود به ائمه اطهار علیهم السلام متوسل می شود آشنا کرد تا اثرات مثبت این امر را در زندگی با چشمان خود ببیند و خود به خود این شخص را به عنوان الگوی خود در این زمینه قبول کند."