چکیده:
نانوفناوری نظامی، یکی از انواع حضور فناوریهای نو در فضای مخاصمات مسلحانه تلقی میشود. اگرچه فلسفه اولیه توسعه نانوفناوری در صنایع نظامی برای استفاده در نبردهای شهری تنظیم شده بود، با تاثیر فزاینده آن بر تمامی جنبههای علوم و صنایع نظامی، اینک در تمامی انواع مخاصمات مسلحانه بهکار میرود. بدون شک، این توسعه کاربرد نانوفناوری نظامی در سالیان گذشته، موجب تلفات عمده غیرنظامیان و اهداف غیرنظامی شده است بهگونهای که رعایت قواعد بینالمللی بشردوستانه را اجتنابناپذیر میکند. بااینحال، چالشها و خلاهای عمدهای مطرح است مانند اینکه چگونه میتوان اصول مسلم حقوق بینالملل بشردوستانه را با استفاده از نانوفناوری نظامی در صحنه مخاصماتی تطبیق داد؟ یا اینکه آیا هماکنون قواعدی در حقوق بینالملل، برای محدودکردن کاربرد نانوفناوری نظامی وجود دارد؟ نتیجه تحقیق حاضر بدین صورت است که اگرچه اینک معاهده خاص بینالمللی در زمینه کاربرد نانوفناوری نظامی در عرصه مخاصماتی وجود ندارد، از یکسو میتوان با توسعه اصول حقوق بینالملل بشردوستانه، چون اصل عدم تفکیک میان رزمندگان و غیررزمندگان و اصول منع آسیب غیرضروری و منع آسیب به محیطزیست و از سوی دیگر، با اتکا به محدودسازی ارادی، کنترل پیشگیرانه و حقوق نرم به تنظیم کاربرد نانوفناوری نظامی در فضای مخاصماتی و به تبع آن، احترام بیشتر دولتها به اصول حقوق بینالملل بشردوستانه در فضای مخاصماتی پرداخت.
Military Nanotechnology is defined as one of the new technologies present in armed conflict areas. Although the basic philosophy of nanotechnology development in military industries was set up for urban combat, gradually its cumulative effect on all aspects of military science and industries has enabled us to understand military nanotechnology in all types of armed conflicts. No doubt, the development of military nanotechnology in the past years has led to major casualties to civilians and civilian targets that the observance of international humanitarian law seems inevitable. However, there are major challenges and gaps such as how to adjust certain principles of international humanitarian law with military nanotechnology in armed conflicts or whether there are relevant rules in international law for limiting the use of military nanotechnology. The conclusion of the current study shows that although there isnt any certain international convention in the field of military nanotechnology in armed conflict situations, but at the one hand, it is possible to develop principles of international humanitarian law such as the principle of distinction between combatant and non-combatant, the principle of causing serious damage to the natural environment, principle on unnecessary suffering and on the other hand, by relying on voluntary limitation, proactive control and soft law, we can regulate the military nanotechnology in armed conflict situations and consequently we can see a greater respect of international humanitarian law among States.
خلاصه ماشینی:
اصل منع آسیب غیرضروری با تأکید بر فناوری نظامی نانو اصل منع آسیب غیرضروری و زاید بهعنوان اصل قابل اعمال بر مخاصمات مسلحانه بینالمللی و داخلی ازجمله اصول عرفی حقوق بینالمللی تلقی میشود که استفاده از ابزار و روشهای جنگی را که از قابلیت آسیب غیرضروری یا زاید برخوردار باشند یا انتظار برود که چنین قابلیتی را داشته Lawand, Kathleen, "Reviewing the Legality of New Weapons, Means and Methods of Warfare", International Review of the Red Cross, vol.
3. اگرچه ثابت شده که برخی انواع کاربردهای نظامی فناوری نانو، همچون نانومواد غیرارگانیک، برای محیطزیست مضر است، در این زمینه تحقیقات جامع صورت نپذیرفته است بهطوریکه در نبود دلایل قاطع علمی بر وجود تأثیرات شدید، بلندمدت و گسترده بر محیطزیست، نمیتوان بهصورت قاطع، از ممنوعیت بهکارگیری تسلیحات نانوفناوری سخن گفت.
در این مورد باید گفت که با توجه به کاربرد وسیع نانوفناوری نظامی در جنگهای نامتقارن و تحمیل تلفات غیرنظامی زیاد بر یکی از اطراف متخاصم، حتی صدور هشدار، پیش از حملات نانوفناوری نیز مانع از تخطی اصل حقوق بینالملل بشردوستانه نمیشود، بهگونهای که در اعلامیه اخیر مشترک 140 نفر از حقوقدانان برجسته بینالمللی راجع به حمله اخیر رژیم صهیونیستی به غزه، با استفاده از بمبهای دایم و هل فایر آمده است: «صدور هشدار ازجمله روش بهاصطلاح پشتبامزدن رژیم صهیونیستی یا فرستادن پیامک، پنج دقیقه پیش از حمله، آن جنایت را کم نمیکند.