خلاصه ماشینی:
"» بنابراین روشن است که حق آزادی بیان در شرایط و اوضاع و احوالی قابل تعلیق است لیکن باید در نظر داشت که: اول-محدودیتهایی که بر اعمال این حق وارد میشود باید توسط قانون ایجاد شده باشد؛62 دوم-این محدودیتها باید ضروری باشند؛72 سوم-برای تأمین و تضمین شناسایی و احترام به حقوق و آزادیهای دیگران اعمال شوند؛82 چهارم-برای حمایت از امنیت ملی یا نظم عمومی یا بهداشت عمومی یا اخلاق باشند؛ و در نهایت آنکه این محدودیتها باید با توجه به یک جامعهء دموکراتیک ضروری و لازم شناخته شوند یعنی در یک جامعهء مبتنی بر اصول دموکراسی،حاکمیت قانون و حاکمیت قانونی که خود حامی ارزشهای انسانی و حقوق بشر و شأن و کرامت انسان باشد و توسط یک دولت قانون مدار اعمال گردد که در آن،قدرت دولت توسط قواعد حقوقی صحیح محدود میشود و بر اعمال و اجرای اقنون و حقوق و آزادیها،نظارت قضایی صحیح وجود دارد.
ایشان در گزارش خود اشاره مینماید که بسیاری از محدودیتهای وارد بر حق آزادی بیان که در قانون مطبوعات مقرر شده است و نیز قوانین کیفری ایران نسبت به مطبوعات،با محدودیتهای مندرج در اسناد بین المللی حقوق بشر و بخصوص با بند 3 مادهء 91 میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی تطابق ندارند،اولا به خاطر آنکه بسیاری از قوانین کیفری ایران،فراتر از شروط و قیود فهرست شده در مادهء 91 هستند،ثانیا به جهت آنکه در اکثر موارد،دلایل اعمال این محدودیتها نسبت به مطبوعات و آزادی بیان آنها فاقد هرگونه معیار و ملاک عینی و موضوعی که دارای تعریف روشنی باشد هستند و بنابراین،معیارها بسیار ذهنی بوده و مورد تفسیر موسع و خودسرانه توسط قضات قرار میگیرند."