چکیده:
بیماران دیابت یکی از شایعترین بیماریهای عصر حاضر است که بر اثر اختلال در
متابولیسم مواد قندی در بدن اتفاق میافتد.بیماری دیابت دو نوع است:وابسته به
انسولین( MDDI )و غیر وابسته به انسولین( MDDIN ).در بیماران دیابتی یا
اصولا انسولین ترشح نمیشود و یا ترشح انسولین کم است و یا حساسیت گیرندههای
انسولین کاهش یافته و افراد مبتلا عموما در مقابل انسولین مقاوم هستند.افراد مبتلا
به دیابت در معرض آسیبهای گوناگونی از قبیل آسیب به شبکیه چشم، آسیب کلیوی، آسیب
دستگاه عصبی و بیماریهای قلبی و عروقی قرار دارند.تأثیر فعالیتهای ورزشی در پیشگیری، کنترل و درمان بیماری دیابت مورد پذیرش
محققین زیادی قرار گرفته است.نتایج این تحقیقات نشان میدهد که انجام منظم
فعالیتهای ورزشی موجب افزایش پروتئین ناقل گلوکز( 4TIuG )و در نتیجه تسهیل ورود
گلوکز به داخل سلولهای بدن به ویژه سلولهای عضلانی میشود.از طرفی انقباضات مکرر
عضلات مخصوصا عضلات بزرگ بدن نیز موجب تسهیل ورود گلوکز خون به داخل سلولهای عضلانی
میگردد.این امر باعث مصرف بیشتر قند خون در سطح سلولی میگردد.بنابراین میتوان از
فعالیتهای ورزشیمخصوصا هوازی مانند پیادهروی، دویدن، شنا و دوچرخه
سواری با شدت کم تا متوسط و به مدت 20 تا 90 دقیقه و به تعداد 3 تا 7 جلسه در هفته
در وقت مناسبی از روز با رعایت مراقبتهای ویژه پزشکی به مثابه وسیله مناسب و کم
هزینهای برای درمان و کنترل بیماری دیابت نوع اول و دوم استفاده کرد.بهر حال، انتخاب شیوه زندگی که متکی بر انجام فعالیتهای ورزشی برنامهریزی شده
باشد، هم میتواند از شدت عوارض وابسته به دیابت نوع اول و دوم بکاهد و هم میتواند
هزینههای مراقبتهای پزشکی را کم کرده و کیفیت زندگی را برای بیماران دیابتی بهبود
بخشد.
خلاصه ماشینی:
"هر چند ورزش درمانی یکی از راههای کنترل درازمدت بیماری دیابت محسوب میشود(10)، با این وجود افراد دیابتی نوع اول به دلایل زیادی از انجام فعالیتهای جسمانی-ورزشی خودداری میکنند و معمولا در مقایسه با هم سن و سالهای خود از آمادگی جسمانی کمتری برخوردارند، به طوری که در این افراد حداکثر اکسیژن مصرفی کاهش مییابد و ضربان قلب آنها در یک فعالیت معین بیشتر از افراد عادی بالا میرود(18).
انجام فعالیتهای ورزشی توسط بیماران دیابتی میتواند در کنار یک رژیم غذایی مناسب و اندازهگیری به موقع قند خون موجب کاهش خطرات عوارض بیماری دیابت نوع اول بر چشمها، اعصاب، عروق خونی، و کلیهها و سیستم ایمنی شود و در نهایت زندگی بهتری را برای این بیماران به ارمغان بیاورد(5 و 28 و 32).
با توجه به اینکه حتی اجرای یک جلسه تمرین در هفته اغلب موجب کاهش سطوح قند پلاسما میگردد(29)، لذا کاهش قند خون در بیماران دیابتی نوع دوم بر اثر فعالیتهای جسمانی و ورزشی را میتوان چنین توضیح داد که انجام فعالیتهای ورزشی میتواند باعث افزایش پروتئینهای ناقل قند( 4TuiG )و افزایش حساسیت انسولین شده و در نهایت به مصرف بیشتر قند خون منجر گردد(10 و 29 و 30).
3-کنترل وزن و عوامل خطر ساز قلبی- عروقی نتایج بسیاری از تحقیقات پیشنهاد میکنند که انجام تمرینات ورزشی دراز مدت و منظم توسط بیماران دیابتی نوع دوم در نهایت منجر به افزایش کنترل متابولیسم و حساسیت انسولین آنها میشود."