چکیده:
سخن از قیامت در تمامی ادیان آسمانی تحریف شده و با برداشتها و اغراض زیادی از جمله اغراض سیاسی، عقیدتی و مادی بسیار آمده است، همچنین در دین مبین اسلام آیات و روایات زیادی دربارهی قیامت وجود دارد که از اهمیت آن حکایت میکند، لذا فرقههای منشعب شده از اسلام هم از این قائله مستثنی نبوده و هر کدام از آنان برداشتهای خاص خود را برای جذب پیروان خود داشتهاند، یکی از آن فرقهها، فرقه اسماعیلیه است. این تحقیق جایگاه قیامت از دیدگاه اسماعیلیه نزاری را بررسی میکند.
خلاصه ماشینی:
"دومین مسأله نظر در خود قیامت نهفته بود، محشر کبری حتی اگر به صورت نقطه برگشتی در تاریخ بشریت به حساب آید نه یک دوره ژئوفیزیکی، بلکه زمان معینی است که در آن مؤمنین پیروزند و مخالفین آنها ناکام و مغلوب هستند در قیامت تمام اعمال متعالی میشود، طبیعت و سرشت معذب میگردد، احتیاجی به زحمت و کار و کوشش نیست و گناهی در میانه نخواهد بود و همه چیز در مسیر خوبیها سیر خواهد کرد.
ولی از وصی آن دور مقام بالاتری داشت، امامان قائم دورههای آدم، نوح و ابراهیم به ترتیب ملک شولیم، ملک یزداق و ملک السلام بودند که همیشه مشترکا با ملک یصدق کتاب مقدس که کاهن خداوند بود و ابراهیم او را گرامی داشت تطبیق میکردند؛ در دورههای موسی(ع)، عیسی(ع) و محمد(ص) امامان قائم به ترتیب ذوالقرنین، که با شخصیت خضر در قرآن مجید که آب حیات نوشید و زنده جاوید شد یکی دانسته شده است و معد، علی(ع) بودند به این ترتیب در دور قیامت امام قائم، امام حاضر که با علی(ع)یکی بود آشکارا به حقیقت روحانی خویش بر مومنان در پیوند روحانی خود با او همه بمثابه سلمان بودند یعنی با سلمان یکی بودند.
در بین نزاریان این اعتقاد وجود داشت که شریعت به عنوان تقیه برای روشنگری و سرسپردگی اسماعیلیان در مقابل اعمال تعهدانه سنیان به کار گرفته شود و وقتی که امام عدالت کامل در جهان برقرار کرد منظور روز قیامت که اسماعیلیان در حسابرسی نهایی به بهشت موعود خواهند رسید، شریعت از بین خواهد رفت، چون دیگر مناسب اوضاع زمان نیست."