چکیده:
هدف از این پژوهش، بررسی اثر سه نوع برنامه گرم کردن بر زمان واکنش ساده و انتخابی است. به این منظور، 32 نفر از دانشجویان دختر غیر ورزشکار 19 تا 23 ساله از دانشگاه تهران انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه کششی ایستا، کششی پویا، ترکیبی (دوی نرم، حرکات کششی و نرمشی) و گروه کنترل تقسیم شدند. قبل و بعد از اجرای برنامه گرم کردن، از هر گروه آزمون زمان واکنش ساده (SRT) و انتخابی (CRT) با استفاده از دستگاه 8 SW گرفته شد. تجزیه و تحلیل دادهها نشان دادند بین میانگین نمرههای پیش و پس آزمون SRT هر گروه، تفاوت معناداری وجود ندارد. همچنین بین میانگین نمرههای پس آزمون SRT گروهها نیز تفاوتی مشاهده نشد. اما بررسی نمرههای CRT نشان داد، بین میانگین نمرههای پیش و پس آزمون CRT گروه کششی پویا و ترکیبی تفاوت معناداری وجود دارد. ولی بین میانگین نمرههای پیش و پس آزمون گروه کششی ایستا تفاوت معناداری دیده نشد (0.05>P). همچنین با مقایسه میانگین نمرههای پس آزمون CRT بین گروهها تفاوت معناداری مشاهده شد (0.05>P). نتایج به دست آمده نشان دادند گرم کردن میتواند موجب بهبود زمان واکنش انتخابی شود و در این میان، گرم کردن ترکیبی از دو روش دیگر مؤثرتر بوده است، اما گرم کردن بدن تأثیری بر زمان واکنش ساده ندارد.
خلاصه ماشینی:
"3. برنامهء گرم کردن ترکیبی:برنامهای بود که آن برای گرم کردن بدن،از دو دقیقه دوی نرم و حرکات کششی به همراه حرکات پویا و نرمشی معمول،استفاده میشد و شامل حرکات زیر بود: (به تصویر صفحه مراجعه شود)دویدن آرام(دو دقیقه) (به تصویر صفحه مراجعه شود)حرکات کشش ایستا در ناحیهء بازو و کمربند شانه (دو دقیقه) حرکات کشش ایستا در ناحیهء کمر و شکم(یک دقیقه) حرکات کشش ایستاد در ناحیهء ران،سابق و مچ پا (سه دقیقه) حرکات چرخشی ایستا در ناحیهء بازو و کمربند شانه(دو دقیقه) حرکات چرخشی و جنبشی در ناحیهء کمر و شکم (یک دقیقه) حرکات چرخشی و جنبشی در ناحیهء ران(دو دقیقه) حرکات چرخشی و جنبشی در ناحیهء مچ پا(یک دقیقه) حرکات زیگزاک،طناب زدن در جا و زانو بلند(یک دقیقه)روش آماری برای طبقهبندی اطلاعات به دست آمده،از روشهای آمار توصیفی و برای تجزیه تحلیل آنها از آمار استنباطی استفاده شد.
یافتههای تحقیق نتایج حاصل از این تحقیق نشان دادند،بین میانگینهای نمرههای پیشآزمون و پسآزمون زمان واکنش ساده( SRT )پس از اجرای سه نوع برنامه گرم کردن در سطح معناداری(05/0> P )و با استفاده از روش آماری T زوجی تفاوتها معنادار نبودند و بهبود قابل ملاحظهای در نمرههای SRT گروهها پس از انجام این سه نوع برنامه مشاهده نشد.
این مسئله یافتههای تحقیق فلتچر و جونز (1995)را تأیید میکنند،مبنی بر اینکه دمای مرکز بدن با کمک حرکات کششی پویا نسبت به حرکات کششی ایستا بیشتر بالا میرود،در نتیجه سرعت تکانههای عصبی افزایش مییابد که خود نیز سبب تأثیر بیشتری بر کاهش زمان دوی سرعت میشود(9).
اما در این تحقیق مشخص شده است که برای بهبود اجرای تکلیف در این تحقیق برنامهء گرم کردن ترکیبی موثرتر از دیگر روشها بوده است و مهمترین آثار برای بهبود زمان واکنش عمومی بدن نیز،افزایش حساسیت گیرندههای عصبی،سرعت تکانههای عصبی و تسهیل انقباضات عضلانی است که احتمالا با یک برنامهء ترکیبی یا کششی پویا در مقایسه با کششی ایستا،بیشتر میتوان به این مهم دست یافت."