چکیده:
:در تحقیق حاضر تغییرات حداکثر اکسیژن مصرفی( xam2OV )، گلوکز خون،
انسولین پلاسما و نیمرخ لیپدهای سرم در دو گروه از بیماران دیابتی نوع 2 پس از 8
هفته تمرین هوازی مقایسه شده است.24 آزمودنی مرد مبتلا به دیابت نوع 2 با میانگین
سن 8/7+-165 سانتی متر، توده بدن 2/12+-5/73 کیلوگرم، و حداکثر اکسیژن مصرفی
5/6+-3/40 میلی لیتر، کیلوگرم بر دقیقه(انحراف معیار+-میانگین)در این مطالعه شرکت
کردند.آزمودنیها به دو گروه قند خون بالاتر از 180 میلی گرم بر دسی لیتر( GH )و
قند خون پایینتر از 180 میلی گرم بر دسی لیتر( GL )تقسیم شدند.بعد از
اندازهگیریهای اولیه، برنامه تمرینات به شرح زیر اجرا شد: 10 دقیقه گرم کردن، 30
دقیقه رکاب زدن روی دوچرخه با شدت 70-60 درصد حداکثر ضربان قلب ذخیره و 10 دقیقه
سرد کردن، 3 نوبت در هفته و به مدت 8 هفته.حداکثر اکسیژن مصرفی در 19 آزمودنی موفق
در اتمام دوره تمرینات، بهطور معنی داری(در هر دو گروه)افزایش یافت(05/0 p
).غلظت گلوکز خون بهطور معنی داری در گروه GH کاهش یافت(05/0 p )، اما
این کاهش در گروه GL از لحاظ آماری معنیدار نبود.پس از دوره تمرینات، در سطوح
کلسترول تام( CT )، لیپوپروتئین کم چگال( LDL )، و تری گلیسرید( GT
)تغییرات معنیداری در هر دو گروه ایجاد نشد.مقدار لیپوپروتئین پرچگال( LDH
)در گروه GH افزایش یافت(05/0 p )، اما در گروه GL این افزایش
معنیدار نبود.وزن بدن، شاخص توده بودن (IMB) و درصد چربی بدن بهطور
معنیداری در هر دو گروه کاهش یافت(05/0 p ).با مقایسه تغییرات به دست آمده در
پارامترهای فیزیولوژیکی، مشخص شد که بین دو گروه اختلاف معنیداری وجود ندارد.از
نتایج این تحقیق چنین نتیجهگیری میشود که 8 هفته تمرینات بدنی به بهبود کنترل
گلوکز خون، ترکیب لیپیدهای سرم، آمادگی قلبی-تنفسی و ترکیب بدنی مردان دیابتی نوع 2
میانجامد و غالبا این تغییرات در گروه با قند خون بالا مطلوبتر است.