چکیده:
ایران به دلیل قرار گرفتن در موقعیت خاص جغرافیایی به مثابه چهار راهی است که ادیان مختلف توانسته اند در آن آراء و افکار خود را آزادانه نشر دهند و برای خود پیروانی بیابند ؛ به نظر می رسد این امر ناشی از آن باشد که حاکمان این سرزمین کهن و باستانی دارای بینش و تفکری باز و سیاست مذهبی متعادلی نسبت به زیر دستان خود بوده اند . در این سرزمین کهن اگر ما به پادشاهانی چون کوروش و داریوش بر می خوریم که معروف به کبیر و بزرگند ، این کبیر و بزرگ بودن را نه از راه توسعه طلبی ارضی ، بلکه قسمت اعظم آن را از طریق مردم داری و رفتار عدالت گونه آنها با تمامی اقشار مردم سرزمین ایران با فرهنگ و مذهب و آداب و رسوم آنها داشته اند به دست آورده اند . ...
خلاصه ماشینی:
"صفویان نیز که در سال 907 ه ق به قدرت رسیدند، با توجه به مقاصد و اهداف خاصی که داشتند و جامعه نیز آن را طلب میکرد؛«تشیع»را به عنوان دین رسمی مملکت خود پذیرفته و با تمام ادیان دیگر و حتی زیر مجموعههای دیگر دین اسلام از جمله تسنن به شدت بر خورد نموده و به قلع و قمع مخالفان خود پرداختند؛در پیش گرفتن این سیاست دینی از طرف شاهان نخستین این سلسله منجر به یکسری طغیانها و درگیریهای داخلی و خارجی شد و این امر باعث نا امنی و هرج و مرج داخلی ایران گردید؛اما با روی کار آمدن شخصی به نام عباس اول و با درک این مطلب از سوی او که اگر ایران بخواهد از هر نظر پیشرفت کند و دولت صفوی پایدار بماند، نیاز است که به تمامی افراد و به تمامی اعتقادات احترام گذاشت؛باعث شد که ایران در این زمان به یک آرامش و امنیت و در نتیجه رشد اقتصادی و سیاسی مطلوب دست یابد، اما این آرامش و امنیت مدت زیادی دوام نیاورد؛چرا که حاکمان بعد از او لیاقت چندانی از خود بروز ندادند و در سایه تسلط علما و مجتهدان بر (*)-دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ دانشگاه شهید چمران اهواز."