چکیده:
این مقاله بر آن است تا به توصیف وضع بیماری وبا در دوره پهلوی و شیوه های مقابله دولت با آن بپردازد. اگرچه وبا بیماری بومی ایران نبود اما از کشورهای همسایه به ایران وارد می شد و به سبب نابسامانی وضع قرنطینه ها و عدم رعایت بهداشت به شدت گسترش می یافت. در دوره سلطنت رضاشاه سه بار ایران با شیوع این بیماری مواجه شد و دولت برای مبارزه با بیماری مزبور به تجهیز انستیتوپاستور یاری رساند و با ایجاد قرنطینه های بحری و بری و صدور و انجام توصیه های بهداشتی کوشید تا زمینه گسترش این بیماری را از بین برده و به درمان بیماران بپردازد.
خلاصه ماشینی:
بنابراین بر طبق نظر صحیه بین المللی و توافق دولت های مختلف ، مقررات بین المللی برای جلوگیری از خطر سرایت آن از یک کشور به کشورهای دیگر وضع شدند که براساس آن مقررات ، در صورت بروز یکی از بیماری های وبا، طاعون ، تب زرد و آبله در مملکتی ، دولت آن کشور موظف بود فورا دولت های دیگر و اداره صحیه بین المللی را به وسیله تلگراف آگاه کند و تا دفع و پایان آن مرض ، دولت های دیگر اجازه داشتند تمام راه های خشکی و دریایی خود را ببندند و فقط یک راه خشکی و یک بندر دریایی را باز نگه دارند و قبل از اجرای مقررات صحی از ورود تمامی کشتی ها، مسافرین و مال التجاره ها جلوگیری نمایند.
اداره کل صحیه مملکتی ، برای ریشه کن نمودن بیماری ، به ایجاد قرنطینه ، اعزام پزشک ، ارسال دارو و واکسن ضد وبا، تلقیح اجباری ، حواله وجه و اجرای اقدامات بهداشتی در مناطق آلوده ، مبادرت کرد (روزنامه اطلاعات ، ١٣٠٦).
ب) واکسیناسیون و اقدامات پیشگیرانة ادارة صحیة کل زمانی که بیماری وبا، یا سایر بیماری های عمومی ، در سطح وسیع شیوع می یافت ، به دلیل این که طبیب و سایر امکانات درمانی و بهداشتی مورد نیاز به اندازه لازم در درمانگاه ها و مریضخانه ها موجود نبود، پزشکانی از طرف اداره صحیه کل مملکتی به مناطق آلوده فرستاده می شدند که وظیفه بازدید قرنطینه ها و ادارات صحی ، واکسیناسیون افراد سالم و بیمار، بهبود وضعیت صحی مناطق و جلوگیری از سرایت مرض ، را برعهده داشتند (روزنامه اطلاعات ، ١٣٠٦).