چکیده:
هدف پژوهش حاضر،تعیین اثرات انتقال متقاطع تمرینات قدرتی یک طرفه بر سازگاری عصبی-عضلانی فلکسورهای آرنج بود.آزمودنیهای این پژوهش را 24 داوطلب مرد سالم(سن:83/1(به تصویر صفحه مراجعه شود)63/20 سال،قد:05/4(به تصویر صفحه مراجعه شود)88/173 سانتیمتر،وزن:64/7(به تصویر صفحه مراجعه شود)04/72 کیلوگرم)بدون سابقهء آسیب در مفاصل و عضلات شانه و دست تشکیل میدادند که به صورت تصادفی به دو گروه کنترل(12 نفر)و تجربی(12 نفر)تقسیم شدند. آزمودنی های گروه تجربی تمرین قدرتی ایزوتونیک را روی فلکسورهای آرنج دست غیر برتر 3 بار در هفته به مدت 10 هفته انجام دادند.دادههای الکترومیوگرافی سطحی شامل انتگرال الکترومیوگرافی از عضلات موافق(دو سر بازویی)و مخالف(سه سر بازویی)در حالت حداکثر انقباض ارادی فلکشن آرنج،محیط بازو و حداکثر انقباض ارادی مربوط به فلکسورهای آرنج برای هر دو عضو برتر و غیر برتر در پیش آموزن و پس آزمون مورد اندازهگیری قرار گرفت.برای تجزیه و تحلیل دادهها از روش آماری t مستقل و وابسته استفاده شد.نتایج نشان داد که افزایش معناداری(05/0> (P در انتگرال الکترومیوگرافی عضلهء دو سر بازویی و حداکثر انقباض ارادی فلکسورهای آرنج و در مقابل کاهش معناداری در انتگرال الکترومیوگرافی عضلهء سه سر بازویی به دنبال 10 هفته تمرین در هر دو عضو تمرین کرده و تمرین نکرده در گروه تجربی وجود داشت؛در حالی که این تفاوت در گروه کنترل مشاهده نشد.همچنین افزایش معناداری(05/0> (P در هایبرتروفی عضو غیر برتر گروه تجربی مشاهده شد.این در حالی است که تغییرات در عضو برتر گروه تجربی و هر دو
عضو گروه کنترل معنادار نبود.
نتایج کلی این پژوهش نشان میدهد که تمرینات قدرتی یک طرفه باعث افزایش سازگاریهای عصبی و همچنین قدرت ایزومتریکی فلکسورهای آرنج نه فقط در عضو تمرین کرده بلکه در عضو تمرین نکرده طرف مقابل نیز میشود و قدرت کسب شده در عضو تمرین نکرده ناشی از تغییر در مورفولوژی عضله نمیباشد.در نتیجه مکانیسمهایی که بر اساس آنها انتقال مقاطع صورت میگیرد،ممکن است به واسطه عوامل عصبی مرکزی توضیح داده شود.
خلاصه ماشینی:
"نتایج نشان داد که افزایش معناداری(05/0> (P در انتگرال الکترومیوگرافی عضلهء دو سر بازویی و حداکثر انقباض ارادی فلکسورهای آرنج و در مقابل کاهش معناداری در انتگرال الکترومیوگرافی عضلهء سه سر بازویی به دنبال 10 هفته تمرین در هر دو عضو تمرین کرده و تمرین نکرده در گروه تجربی وجود داشت؛در حالی که این تفاوت در گروه کنترل مشاهده نشد.
هر چند در پژوهش حاضر افزایش در قدرت به همراه افزایش در فعالیت EMG عضلهء دو سر بازویی و کاهش در فعالیت EMG عضلهء مخالف در هر دو عضو تمرین کرده و تمرین نکرده مشاهده شد،اما مطالعات دیگر تغییرات معناداری در فعالیت الکتریکی (EMG) این دو عضو بعد از تمرینات ایزومتریک (27،26،15،14،10)یا ایزوکنتیک(28،6)نیافتند و گزارش کردند که دلیل افزایش قدرت عضو تمرین نکرده بدون تغییر در فعالیت EMG ناشناخته مانده اما همانند عضو تمرین کرده ممکن است مرتبط با تغییر در رانش عصبی مربوط به دیگر عضلات یا گروه عضلانی درگیر در حرکت اکستنشن پا باشد.
نتایج پژوهش حاضر نشان داد که انجام تمرینات قدرتی یک طرفه فلکشن آرنج باعث افزایش قدرت،شکلگیری سازگاریهای عصبی درون عضلانی و میان عضلانی،نه فقط در عضو تمرین کرده بلکه در عضو تمرین نکرده طرف مقابل نیز میشود و قدرت کسب شده توسط عضلات تمرین نکرده طرف مقابل عضو تمرین کرده،ناشی از تغییر در مورفولوژی عضله نمیباشد،در نتیجه مکانیسمهایی که بر اساس آنها انتقال متقاطع صورت میگیرد ممکن است به واسطهء فاکتورهای عصبی مرکزی توضیح داده شود."