چکیده:
هدف این پژوهش ، بررسی و تاثیر تمرین های پلایومتریک و با وزنه بر عملکرد دانشجویان رشته تربیت بدنی بوده است . بدین منظور 30 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی در محدوده سنی 23-21 سال به تمرین دعوت شدند. قد ، وزن ، سرعت 60 متر ، توان پرش آزمودنی ها در پیش آزمون اندازه گیری شد . سپس آزمودنی ها به طور تصادفی به سه گروه 10 نفری شامل دو گروه تجربی ، پلایومتریک و با وزنه و یک گروه کنترل تقسیم شدند . گروه های تجربی به مدت 8 هفته ، هر هفته 2 جلسه به تمرین های منتخب پرداختند . کل زمان تمرین برای هر دو گروه 48 دقیقه در نظر گرفته شد . گروه کنترل در این پروتکل تمرینی برنامه خاصی انجام نمی دادند. پس از پایان دوره تمرینی ، آزمون پرش سارجنت و دو 60 متر از آزمودنی ها به عمل آمدو داده های خام به وسیله آمار توصیفی و استنباطی به شرح ذیل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. 1. تمرین های با وزنه و پلایومتریک تاثیر معنی داری بر توان انفجاری و سرعت دویدن آزمودنی ها داشته است. 2. تفاوت معنی داری بین تمرین های با وزنه و پلایومتریک بر توان انفجاری و سرعت دویدن مشاهده نشد. نتایج پژوهش نشان داد تفاوتی بین تاثیرات دو شیوه تمرینی پلایومتریک و تمرین های با وزنه بر توان انفجاری و 60 متر سرعت وجود ندارد و هر دو شیوه تمرینی به طور یکسان بر متغیرهای مذکور تاثیر گذاشته اند.
خلاصه ماشینی:
"نتایج پژوهش نشان داد تفاوتی بین تأثیرات دو شیوۀ تمرینی پلایومتریک وتمرینهای با وزنه(با 30 تا 50 درصد بیشینه قدرت)بر توان انفجاری و 60 متر سرعت وجود ندارد و هر دو شیوۀ تمرینیبه طور یکسان بر متغیرهای مذکور تأثیر گذاشتهاند.
کراگل3(1994)به بررسی تمرینهای پلایومتریک و با وزنه برتوان انفجاری و سرعت ورزشکارن پرداخت و به این نتیجه رسید که هر دو شیوۀ تمرینی سببافزایش چشمگیر توان انفجاری و سرعت ورزشکاران شده است.
روش تحقیق الف)آزمودنیها و نحوۀ جمع آوری اطلاعات در این پژوهش تأثیر متغیرهای مستقل شامل یک دوره تمرین پلایومتریک و تمرین با وزنه برمتغیرهای وابسته(توان انفجاری و سرعت 60 متر)بررسی شد.
در نهایت پس از تجزیه و تحلیل آماریمشخص شد که بین توان انفجاری و سرعت 60 متر آزمودنیها در دو شیوۀ تمرینی پلایومتریک وتمرین با وزنه تفاوت معنی داری وجود ندارد و با نگاهی به یافتههای پژوهش متوجه میشویم که هر(1)- trevilS & romiR (2)- maetS (3)- ahkoM (4)- reyaB (5)- anayaT چند این دو شیوۀ تمرینی به طور جداگانه سبب افزایش توان انفجاری و سرعت دویدن ورزشکارانشده است،اما در مقایسه با یکدیگر تفاوت معنی داری بین آنها مشاهده نشد.
کراگل1(1994)به بررسی تمرینهای پلایومتریک و با وزنه بر توان انفجاری وسرعت ورزشکاران پرداخت و به این نتیجه رسید که هر دو شیوۀ تمرینی سبب افزایش چشمگیرتوان انفجاری و سرعت ورزشکاران شده،اما تفاوت معنی داری بین دو شیوۀ تمرینی مشاهده نشد.
با توجه به یافتههای پژوهش حاضر،مشخص شد کهتمرینهای پلایومتریک و تمرینهای با وزنه با 30 تا 50 درصد بیشینه قدرت(8 هفته،هر هفته 2جلسه)بر توان انفجاری و 60 متر سرعت دویدن تأثیر معنی داری گذاشته است."