چکیده:
هدف: مطالعه حاضر به منظور مقايسه تاثير تمرين در آب و بيرون آب بر كنترل تعادل مردان سالمند سالم انجام شد.
روش بررسي: اين مطالعه يك تحقيق نيمه تجربي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با دو گروه مداخله تمريني و يك گروه كنترل بود، كه در آن 40 مرد سالمند سالم بالاي 65 سال به صورت تصادفي به سه گروه تمرين در آب (13 نفر)، تمرين در بيرون آب (12 نفر) و كنترل (15 نفر) تقسيم شدند. دو گروه تمرين در آب و بيرون آب هر كدام به مدت 6 هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقيقه، در تمرينات مشابه در دو محيط آب و بيرون آب شركت كردند، به گروه كنترل هيچ گونه تمرين خاصي داده نشد، به آنها توصيه شد فقط فعاليت هاي معمولي روزانه خود را انجام دهند. تغييرات در تعادل ايستا و پوياي آزمودني ها، قبل و بعد از دوره تمرين، به وسيله آزمون هاي ستاره و شارپند رومبرگ اندازه گيري شد. تجزيه و تحليل آماري، با استفاده از آزمونهاي آماري مناسب در سطح معني داري 05/0< p با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 16)انجام شد.
يافته ها: نتايج تحقيق نشان داد كه اعمال برنامهي تمرين در محيط آب و بيرون آب ميتواند باعث بهبود تعادل ايستا (005/0=p ) و پويا (0=p ) در مردان سالمند شود. همچنين نتايج حاكي از تفاوت معنيداري بين دادههاي پسآزمون، آزمودني هاي گروه تمرين در آب و بيرون آب با گروه كنترل در آزمون هاي تعادل ايستا و پويا بود (05/0P<). اما تفاوت معنيداري بين نمرات پيش آزمون و پس آزمون گروه كنترل مشاهده نشد (05/0> p). همچنين تفاوت معنيداري بين دو گروه تمرين در آب و بيرون آب در آزمون هاي تعادل ايستا (5/0=p ) و پويا (6/0=p ) ديده نشد.
نتيجه گيري: بر اساس يافته هاي اين پژوهش، به كارگيري تمرينات در آب و بيرون آب ممكن است عاملي تاثيرگذار در بهبود تعادل ايستا و پوياي سالمندان باشد و تفاوتي در استفاده از آن ها وجود ندارد. با وجود اين، مطالعات بيشتري با حجم نمنهي بالاتر و در گروههاي مختلف سالمندان جهت تعيين اين كه ماندگاري تاثيرات كدام تمرينات بيشتر است، پيشنهاد ميشود.