چکیده:
هدف : پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان سوءرفتار اعضاي خانواده نسبت به سالمندان عضو كانون هاي جهانديدگان شهر تهران و شناسايي عوامل مرتبط با آن در سال 1390 صورت گرفت.
روش بررسي: پژوهش حاضر مطالعه اي مقطعي است كه با مشاركت 379 سالمند(254 زن و 125 مرد ) ساكن شهر تهران در محدوده سني 65 سال و بالاتر عضو كانون هاي جهانديدگان شهر تهران انجام شد. داده ها از طريق مصاحبه چهره به چهره با سالمندان در كانون هاي جهانديدگان يا منازل سالمندان انجام شد. سالمنداني كه بر اساس نسخه فارسي آزمون كوتاه وضعيت شناختي فاقد اختلال شناختي تشخيص داده شدند پس از كسب رضايت آگاهانه وارد پژوهش شدند. سپس، پرسشنامه بررسي سوءرفتار خانواده نسبت به سالمندان،مقياس اندازه گيري فعاليت هاي روزمره زندگي و پرسشنامه محقق ساخته جمع آوري اطلاعات دموگرافيك و فردي براي آنان تكميل گرديد. داده ها پس از جمع اوري با استفاده از آماره هاي مجذور كاي و تي تست تحليل شدند.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد كه 9/25 درصد از نمونه هاي پژوهش حداقل يكي از انواع سوءرفتار را تجربه كرده بودند. بيشترين ميزان شيوع سوءرفتار مربوط به غفلت عاطفي(4/17درصد) و سوءرفتار روان شناختي(2/17درصد) ، و كمترين آن مربوط به طردشدگي(7/3درصد) و سوءرفتار جسمي(7/4درصد) بود. بين ميزان سوءرفتار و متغيرهاي جنس(0001/0 p<)، بيمه درماني(04/0 p<)، شغل(0001/0 p<)، كفايت منابع مالي(0001/0 p<)، وضعيت سوءمصرف مواد توسط سالمند(017/0 p<) ، و ميانگين متغيرهاي سن(026/0 p<)، و تعداد فرزندان(03/0 p<) ، وضعيت عملكردي(0001/0 p<) و تعداد بستري مجدد(0001/0 p<) بين دو گروه سالمندان تحت سوءرفتار قرار گرفته و تحت سوء رفتار قرار نگرفته تفاوت معناداري وجود دارد.
نتيجه گيري: با توجه به ميزان بالاي سوءرفتارنسبت به سالمندان، توجه ويژه و اتخاذ تدابيري به منظور پيشگيري از تبعات بلند مدت آن مورد نياز است.