چکیده:
هدف: هدف اصلي اين پژوهش ، تعيين تاثير واقعيت درماني گروهي بر سلامت رواني سالمندان مرد مقيم آسايشگاه شهيد هاشمي نژاد كهريزك است.
روش بررسي: طرح اين پژوهش از نوع آزمايشي با پيش آزمون و پس آزمون و گروه كنترل بود. جامعه آماري در اين تحقيق كليه سالمندان مرد ساكن آسايشگاه شهيد هاشمي نژاد كهريزك بودند. روش نمونه گيري در اين تحقيق، روش در دسترس همراه با تصادفي ساده بود. ابتدا پرسشنامه سلامت عمومي روي 49 نفر از سالمندان (كه مشكلات رواني و جسماني حاد نداشتند) به صورت در دسترس اجرا شد. كساني كه نمره بالاتر از 22 را كسب كرده بودند، شناسايي شده و تعداد 30 نفر از آنها به طور تصادفي انتخاب شدند. سپس اين تعداد در دو گروه 15 نفري( آزمايش و گواه) به طور تصادفي جايگزين شدند. گروه آزمايشي در 10 جلسه واقعيت درماني گروهي شركت داده شدند در حالي كه گروه گواه هيچ گونه درماني را دريافت نكردند .
يافته ها: تحليل نتايج با استفاده از آزمون آماري تحليل كواريانس انجام شد كه نشان داد واقعيت درماني گروهي به طور معناداري (p<%5) منجر به افزايش نمره كلي سلامت رواني، كاهش اضطراب و بهبود عملكرد اجتماعي سالمندان شده است ولي تاثير آن بر افسردگي و نشانگان جسماني سالمندان معنادار نبود.
نتيجه گيري: تحليل نتايج اين مطالعه نشان داد كه واقعيت درماني گروهي در كاهش نشانگان اضطراب و بهبود عملكرد اجتماعي سالمندان تاثير مثبت دارد و مي تواند نمره كلي سلامت رواني آنها را افزايش دهد.با برگزاري كارگاه هاي آموزشي براي كاركنان و پرستاران شاغل در آسايشگاه هاي سالمندان، اين روش مي تواند درمان مناسبي براي سالمندان مخصوصا در زمينه اضطراب و عملكرد اجتماعي باشد.