چکیده:
مقدمه و اهداف: بسياري از سالمندان اغلب داراي اختلالاتي در هنگام دنبال كردن گفتار سريع و يا درك گفتار در محيط هاي پر سرو صدا هستند. اين اختلالات احتمالا« ناشي از :1- آسيب دستگاه شنوايي محيطي 2- تغييرات ساختاري در دستگاه شنوايي مركزي 3- تغيير در عملكردهاي شناختي مي باشد. معمول ترين اقدام براي رفع مشكلات شنوايي در سالمندان تجويز وسايل تقويت كننده(سمعك) مي باشد.امروزه با وجود كارايي بالاي وسايل تقويت كننده ، همچنان گزارشات متعددي از نارضايتي سالمندان مطرح مي باشد. هدف از اين مطالعه بررسي اختلالات شناختي و پردازش شنوايي مركزي به ويژه در سالمنداني است كه استفاده مناسبي از وسايل تقويت كننده خود نمي برند .
مواد و روش كار: 19 فرد سالمند به صورت غير تصادفي در اين مطالعه شركت داشتند. براي همه افراد پرسشنامه استاندارد شده MMSE جهت بررسي وضعيت شناختي بكار گرفته شد. همچنين آزمون اعداد دايكوتيك (DDTs) براي همه سالمندان اجرا گرديد. ميزان كاهش شنوايي محيطي و ميزان رضايتمندي از وسيله تقويت كننده ، با استفاده از پرسشنامه » سنجش رضايتمندي از سمعك در زندگي روزمره« مورد ارزيابي قرار گرفت . نتايج حاصل از آزمون ها و پرسشنامه هاي فوق توسط آزمون كروسكال واليس تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها : بعد از تطبيق سن و ميزان افت شنوايي ، همبستگي معناداري بين ميزان اختلالات شناختي(MMSE) و ميزان رضايتمندي از سمعك مشاهده گرديد(p<0.05) ، ولي ارتباط آماري معناداري بين آزمون اعداد دايكوتيك و ميزان رضايتمندي كسب نشد( p>0.05).
بحث و نتيجه گيري: اختلالات پردازش شنوايي مركزي در بسياري از بيماران دچار اختلالات شناختي مشاهده گرديد. مي توان اظهار داشت كه در دوران سالمندي، علاوه بر بروز اختلال در حواس مختلف همچون شنوايي، اختلالاتي در دستگاه شناختي نيز روي مي دهد و اين مي تواند دليلي قوي بر نارضايتي جمع زيادي از سالمندان كم شنوا نسبت به سمعك و وسايل كمك شنوايي باشد.