چکیده:
موضوع عصمت از جمله مباحث كليدي در حوزه كلام اسلامي است كه ابعادي گسترده دارد. مسئله اصلي در اين نوشتار تاكيد بر عصمت پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله در امور دنيوي (غير از بيان و عمل به احكام ديني) است. بسياري از عالمان شيعه بر اساس آيات قرآن و روايات معصومان و عقل عاقلان به عصمت آن حضرت در گونه هاي مختلف آن پافشاري دارند؛ اما بسياري از انديشمندان اهل سنت اين نوع از عصمت آن حضرت را نمي پذيرند، بلكه گستره عصمت آن حضرت را تنها در امور ديني مي دانند و براي اثبات ديدگاه خود به برخي آيات و روايات استناد مي كنند كه روايت بارورسازي درخت خرما از مشهورترين ادله آنان است در اين نوشتار، ادله اثبات اين نظريه تبيين، و نيز ادله مخالفان در بوته نقد نهاده شده است.
Infallibility، one of the key topics in the field of Islamic theology، is a wide-ranging subject. This paper mainly deals with emphasizing the infallibility of the Prophet in secular issues (except explaining and observing religious laws). Many Shia scholars ، based on the Qur'anic verses ، Hadiths of the infallible Imams and rationality، insist on His infallibility in different aspects ; But many Sunni scholars reject this kind of the Prophet’s infallibility and regard His infallibility as limited only to the matters of religion. In order to prove their point of view، they refer to some of the Quranic verses and hadiths one of the most famous of which is making a palm tree prolific. The present paper explains the evidence proving the Shia’s point of view and criticizes the opponents’ arguments.
خلاصه ماشینی:
"com دریافت: 16/08/1394 - پذیرش: 01/02/1395 چکیده کلیدواژهها: مقدمه موضوع عصمت معصومان بهویژه عصمت پیامبر اکرم( از دیرباز مورد بحث در میان اندیشمندان اهلسنت و شیعه بوده است؛ تا آنجا که در آغاز ظهور اسلام در میان روایات حضرت رسول( و گفتار صحابیان نیز میتوان نشانههای این بحث را مشاهده کرد (صدوق، 1425ق، ج1، ص65؛ حلبی، بیتا، ج3، ص19؛ ابنهشام، بیتا، ج 3/4، ص317).
نقد و بررسی گرچه ظاهر آیة شریفه این است که پیامبر اکرم( امر حلالی را بر خود حرام کرده است، ولی با توجه به آیة بعد که میفرماید: «قد فرض الله تحلة ایمانکم»، به دست میآید که این تحریم، از سوگند حضرت سرچشمه گرفته است؛ یعنی آن حضرت برای جلب رضایت همسران خود، با ادای سوگند، کار حلالی را بر خود حرام کرده است (طباطبائی، ۱۴۱۷ق، ج19، ص345)؛ روشن است که انسان میتواند با قسم و نذر و عهد، امور مباح را بر خود واجب و یا حرام کند و هرگز نباید تحریم لذت بر خود را خطا و جرم پنداشت» (طبرسی، ۱۴۱۸ق، ج4، ص316).
نقد و بررسی این روایت نیز دچار کاستی است (عاملی، 1403ق، ج3، ص179)؛ زیرا اولا طبق نقل برخی کتب تفسیری، منزلگاه مشرکان دارای آب بوده است (زمخشری، 1407ق، ج2، ص223)؛ ثانیا مشرکان زودتر از مسلمانان به این سرزمین رسیده بودند و معقول نیست در مکانی خالی از آب منزل اختیار کنند تا بعد مسلمانان مکان دارای آب را به خود اختصاص دهند؛ ثالثا اینکه رسول خدا( مشرکان را از آب منع کرده باشد با اصول مسلم سیره و تعالیم آن حضرت سازگار نیست."