چکیده:
يكي از شايع ترين مشكلات سالمندان، زمين خوردن است، زمين خوردن ممكن است بر بهداشت و سلامت جسمي و روحي فرد اثر بگذارد و براي جامعه و فرد يكسري مشكلات اقتصادي و اجتماعي ايجاد كند. در اين مطالعه شيوع زمين خوردن در افراد كهنسال و عوامل مرتبط با آن مورد بررسي قرار گرفت.
روش بررسي: در يك تحقيق از نوع توصيفي-تحليلي و به روش مقطعي، 750 فرد كهنسال بالاي 55 سال ساكن شهر شيراز (409زن، 341مرد، ميانگين سني 32/67 سال) با روش نمونه گيري آسان، در مطالعه شركت كردند. براساس اطلاعات مورد نياز مطالعه، يك فرم جمع آوري اطلاعات تهيه شد كه شامل اطلاعاتي در مورد مشخصات كلي فرد و سابقه ي زمين خوردن در يك سال گذشته و عوامل احتمالي مرتبط با زمين خوردن بود. آناليز داده هاي آماري توسط آزمون هاي C hi-square ، Mann-Whitney و همچنين روش رگرسيون لجستيك انجام شد.
يافته ها: ميزان شيوع زمين خوردن در اين مطالعه 6/33 % براي افراد بالاي 55 سال بود. 4/20% افراد فقط يك بار زمين خوردن داشتند و2/13% زمين خوردن مكرر داشتند بين زمين خوردن افراد با سن (016/0 =P) ، جنسيت (0001/0> P) ، قند خون بالا (008/0=P) و سرگيجه (0001/0> P) از لحاظ آماري ارتباط معني داري وجود داشت. اما بين زمين خوردن افراد با بيماري سيستم عصبي، بيماري روماتيسمي، فشار خون بالا، آرتروز، بيماري قلبي، استفاده از عصا و استفاده از عينك از لحاظ آماري ارتباط معني داري وجود نداشت.(05/0=P ) و پوكي استخوان ( 024/0=P) وجود داشت. همچنين استفاده از عصا ( 023/0=P) و آرتروز ( 0/048=P) با زمين خوردن همراه با آسيب ارتباط داشتند.
بحث و نتيجه گيري: نتايج حاصل از مطالعه فوق بيانگر اين مطلب است كه يك سوم افراد بالاي 55 سال مقيم جامعه در طي يك سال زمين افتادن را تجربه مي كنند و عواملي از جمله قند خون بالا و سرگيجه خطر زمين خوردن را در سالمندان به طور چشمگيري افزايش مي دهند. با برنامه ريزي جهت كنترل اين عوامل مي توان ميزان زمين خوردن كهنسالان و عوارض و مشكلات بعد از آن را كاهش داد.