چکیده:
اهداف: هدف از مطالعه ي حاضر، بررسي رابطه بين جهت گيري مذهبي و كيفيت زندگي درسالمندان ساكن درخانه، و ساكن درخانه ي سالمندان شهرستان تبريز بود.
مواد و روش ها: در اين مطالعه توصيفي مقطعي، 56 مرد سالمند (20 نفرساكن خانه ي سالمندان و 36 نفر ساكن در خانه) به صورت تصادفي و با روش نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. سالمندان پرسشنامه هاي كيفيت زندگي جان و وير (2000) (36-SF) و جهت گيري مذهبي آلپورت و راس (1967) را تكميل نمودند. داده هاي بدست آمده بوسيله ضريب همبستگي پيرسون و آزمون T براي گروه هاي مستقل مورد تجزيه و تحليل قرارگرفت.
يافته ها: يافته ها نشان داد كه در مردان سالمند ساكن درخانه جهت گيري مذهبي دروني به طرز مثبت و معني داري با سلامت رواني ، سلامت عمومي،
عملكرد اجتماعي، عملكرد جسماني و شادكامي (P<1%) رابطه دارد، و جهت گيري مذهبي بروني به طرز منفي و معني داري با درد بدني(P<1%) داراي رابطه است. در مردان ساكن در خانه ي سالمندان نيز جهت گيري مذهبي دروني به طرز مثبت و معني داري با سلامت رواني، سلامت عمومي، عملكرد اجتماعي، عملكرد جسماني و شادكامي (P<1%) رابطه داشته و جهت گيري مذهبي بروني به طرز منفي و معني داري با ايفاي نقش عاطفي (P<5%) رابطه دارد. يافته ها همچنين حاكي از اين بود كه در مجموع سالمندان ساكن خانه در مقايسه با همنوعان خود در خانه ي سالمندان ازكيفيت زندگي بهتري برخوردار مي باشند(P<1%).
نتيجه گيري: نتايج تحقيق حاضر حاكي از همبستگي مثبت ميان جهت گيري مذهبي با برخي ابعاد كيفيت زندگي و همچنين كيفيت زندگي بهتر سالمندان ساكن خانه در مقايسه با ساكنان خانه ي سالمندان بود، اما در اين حوزه، داده هاي بيشتري براي رسيدن به روشنگري بيشتر و يافتن دلايل آن مورد نياز است.