چکیده:
هدف:این پژوهش با هدف بررسی ارتباط بین میزان شیوع صدمات ورزشی و برخی از عوامل بروز آن در کشتیگیران آزادکار نخبهء دانشجوی کشور به انجام رسید.
روش:با توجه به اینکه این پژوهش توصیفی و از نوع علی پس از وقوع میباشد،97 نفر از کشتیگیران نخبهء دانشجو با میانگین سنی 11/22 سال،قد 2/176 سانتیمتر و وزن 58/74 کیلوگرم که در هفتمین المپیاد ورزشی دانشجویان سراسر کشور در سال 1383 در شهر اصفهان به رقابت پرداختند به عنوان نمونههای پژوهش در نظر گرفته شدند.به منظور کسب اطلاعات لازم پرسشنامهای تهیه شد و با استفاده از آلفای کرنباخ،روایی آن محاسبه گردید(83/0- (a . با استفاده از روشهای آمار توصیفی اطلاعات جمعآوری شده در جدولها و نمودارهایی ثبت و دستهبندی شد و به منظور ارتباط بین دادهها از روش مجذور کای ẓK2Ẓ (خی دو)در سطح اطمینان 95%و 5%- a استفاده شد.کلیهء عملیات آماری نیز به کمک نرمافزار SPSS-10 انجام گردید.
یافتهها:در نمونههای پژوهش آسیبهای عضلانی-وتری با میزان 18/68 درصد در مقایسه با آسیبهای مفصلی و استخوانی میزان شیوع بیشتری داشتند که در بین صدمات عضلانی- وتری نیز زخمها و ضربخوردگیهای اندامهای مختلف بدن بالاخص اندام فوقانی نسبت به سایر انواع صدمهدیدگیها شایعتر بوده است.
در مجموع بخش اندام فوقانی با 73/39 درصد آسیبدیدگی نسبت به بخشهای اندام تحتانی و تنه و ستون فقرات آسیبپذیرتر بودهاند.ضمن اینکه در مقایسه با سه اندام فوق الذکر سر و صورت با 56/15 درصد صدمه کمترین میزان آسیب را به خود اختصاص داده است.
همچنین یافتههای پژوهش حاکی از آن است که از دیدگاه نمونهها عواملی چون کاهش وزن بیشتر از سه کیلوگرم در قبل از مسابقه،آموزشهای غلط و عدم بهرهگیری از روشهای علمی در تمرینات،خطای حریف مقابل،گرم نکردن کامل بدن و خستگی ورزشکاران به ترتیب مهمترین علل فردی و محیطی مؤثر در بروز آسیبدیدگی بوده است.
دیگر یافتههای پژوهش حاکی از آن است که بین تعداد جلسات تمرین در هفته و آسیبهای مفصلی اندام فوقانی و آسیبهای عضلانی-وتری اندام تحتانی،و نیز بین زمان گرم کردن و آسیبهای مفصلی تنه و ستون فقرات،و آسیب استخوانی اندام فوقانی،اندام تحتانی و تنه و ستون فقرات،و نیز بین عدم حضور مربی و آسیب استخوانی اندام تحتانی،بین زمان وقوع آسیبدیدگی و آسیب مفصلی اندام تحتانی،و نهایتا بین فشردگی تمرینات و آسیبهای استخوانی اندام فوقانی ارتباط معنیدار بوده است و در سایر موارد ارتباط معنیدار مشاهده نگردیده است.
نتیجهگیری:نتایج این پژوهش حاکی از ان است که آسیبهای عضلانی-وتری نسبت به سایر آسیبهای شیوع بیشتر داشته،و اندام فوقانی نسبت به سایر اندامها بیشتر در معرض آسیبدیدگی بوده،همچنین در بین عوامل فردی و محیطی آسیبزا،کاهش وزن بیشتر از سه کیلوگرم در قبل از مسابقه نقش بیشتری در بروز آسیبهای وارده داشته است.
خلاصه ماشینی:
"تعیین ارتباط معنیدار بین برخی از عوامل بروز آسیب و شیوع صدمات ورزشی در کشتیگیران (به تصویر صفحه مراجعه شود) بحث و نتیجهگیری یافتههای پژوهش نشان داده است که از نظر میزان شیوع صدمات مفصلی،عضلانی-وتری و استخوانی در اندامهای فوقانی،تحتانی،تنه و ستون فقرات کشتیگیران عضو جامعهء پژوهش،اندام فوقانی با 73/39 درصد صدمه بیش از سایر نقاط بدن در معرض آسیب قرار داشته که این مورد حاکی از استفادهء بیشتر از این بخش از بدن هنگام اجرای فنون کشتی در مقایسه با سایر قسمتها بوده است.
لیکن نکتهء مهم آن است که برخی از انواع آسیبدیدگیهای نسبتا شدید مانند دررفتگیها و پیچخوردگیها در انگشتان دست به ترتیب 53/17 و 85/11 درصد نیز در حد بالایی بودهاند که با توجه به اینکه دفعات بروز صدمهدیدگی از جمله موارد مطرح شده در پژوهش بوده است به نظر میرسد با توجه به مکانیزم بروز صدمهدیدگی،احتمالا پس از هر پیچخوردگی درمانهای لازم و بازتوانی بهطور کامل صورت گرفته است که بالطبع منجر به بروز پیچخوردگی مجدد گردیده به ویژه آنکه این نوع آسیبدیدگی از جمله مواردی است که در صورت عدم درمان صحیح میتواند به صورت مزمن و مکرر بروز یابد،و این موضوع که میزان دررفتگیها نیز از درصد بالایی برخوردار است میتواند ناشی از بیاحتیاطی کشتیگیر در حین اجرای فنون و همچنین عدم آمادگی جسمانی مطلوب وی باشد به ویژه اینکه وجود سیستم عضلانی کاملا آماده میتواند ضریب اطمینان را در حفظ مفاصل از بروز دررفتگی تا حد بالایی افزایش دهد."