چکیده:
اهميت شهر تبريز در دوره ايلخاني به دلايل اقتصادي، سياسي، مذهبي و به تبع آن توجه به هنر باعث گسترش حضور عرفا، شعرا، اوليا و امرا در سرتا سر شهر شده و نمود بارز اين امر، تكريم، توسعه و اهميت مزارات تا اواخر صفوي است. از اين رو هدف اين مقاله بررسي سير افزايش كمي اين مزارات از قرون اوليه اسلامي تا اواخر صفوي مي باشد. در اين تحقيق گردآوري اطلاعات به روش تاريخي ـ اسنادي با ديد توصيفي و پديدارشناسانه و تجزيه و تحليل اطلاعات آن به شيوه تحليلي ـ تطبيقي صورت پذيرفته است. نتايج تحقيق حاكي از آن است كه تعدد عرفا از ساير افراد نامي در تمام شهر و در تمام دوره ها بيشتر بوده و اين امر تاثيرات مهمي در ساخت و سازمان فضايي ـ كالبدي شهر در طول دوره هاي تاريخي داشته است.
خلاصه ماشینی:
"(کربلایی، 1335؛ ملاحشری، 1371؛ طباطبایی، 1389؛ محمد تبریزی، 1387) (تهیه و تنظیم: نگارندگان) مزارات عرفا شعرا امرا ـ وزراء اولیا قرون اولیه - - - قدمگاه حضرت رسالت پناه، ایلخانی پیر کله، پیر دده شاه (قرن7)، - سلطان محمود و ایاز (568ق)، - جلایریان و تیموریان مولانا سراج الدین یوسف (715ق)، - - امیر علی چپ (اواخر قرن8)، قراقویونلو - - - - آق قویونلو حاجی حسن ادهمی، پیر ترابی (اواخر قرن9)، - - - صفوی بابا بختیار (910ق)، مولانا عبدالعلیم (956ق)، درویش شیخ محمد سیاه پوش (959ق)، پیر ستاره، سلطان میر حیدر تونی، پیر حداد، - - - ازجمله مقابری که در مرکز شهر بوده و تأثیرات آن بهوضوح بر روی قدیمیترین نقشه موجود مشهود است، مقبره پیر دده شاه (قرن7ق) درسر بازار سراجان گنبدی است مشهور و معین 1 و آنچه مشهور است از گنبد مزار ده ده شاه تا قرب درب اعلی چهارصدوچهل و چهار مزار پادشاهان کامگار است که همگی در آرزوی ملک تبریز جان بدادند والحال شش تن از ایشان را گنبد و قبرشان باقی مانده 2 که این عامل موقعیت مقر حکومتی در قلب شهر را ثبات میبخشد."