چکیده:
اگرچه مهمترين هدف رفراندوم 6 بهمن 1341، قانوني جلوه دادن اجراي اصلاحات موسوم به انقلاب سفيد بود، اما مخالفت ها پس از آن هم ادامه يافت. در مقاله حاضر تلاش گرديده بسترهاي فرايندي كه طي 77 روز نخست سال 1342 (سياست ها و اقدامات امنيتي- انتظامي) با هدف مقابله و پايان دادن به مخالفتهاي اسلام گرايان با اصلاحات موسوم به انقلاب سفيد شكل گرفت، مطالعه و بررسي شود. مخالفان اسلامگراي حكومت - كه خيلي زود آشكار شد از سوي آيت الله خميني رهبري مي شوند در آستانه سال 1342، مهياي مقابله جديتري با حكومت شدند. در طول ماه هاي فروردين، ارديبهشت و خرداد، حكومت پهلوي با ايجاد رعب و وحشت، وعده هاي بي اساس، شايعه سازي، تلاش براي ايجاد اختلاف ميان علما و اسلام گرايان، تهديد پيدا و پنهان مخالفان، افزايش تمهيدات امنيتي- اطلاعاتي و انتظامي، تظاهر به دينداري، تقويت موقعيت روحانيون و وعاظ موافق و غيره، كوشيد تا مانع از گسترش مخالفتها شود، اما تمهيدات مزبور نه تنها كارگر نيفتاد، بلكه به دليل قاطعيت و صراحت آيت الله خميني در مبارزه با حكومت، روندي رو به افزايش يافت. با فرا رسيدن دهه دوم ماه محرم، بحران سياسي و اجتماعي چنان نگران كننده شد كه حكومت جز برخورد قهرآميز و سركوبگرانه با مخالفان، چارهاي ديگر پيش روي خود نديد.
Although the main purpose of the 1962 Referendum was to legalize the reforms called the White Revolution، the opposition continued even after the referendum was held. In the meantime، Islamist opponents of the regime، who were led by Ayatollah Khomeini، from March 1963، were preparing themselves to confront the government more seriously. From March to June 1963، the Pahlavi regime through terror، unfounded promises and rumors tried to sow the seeds of discord among Ulama and Islamists، threatened the opponents، increased the threats by intelligence and law enforcement organizations and police forces and also pretended to be an advocate of religion by supporting the clerics and preachers who supported the regime to prevent the spread of opposition. But it did not succeed، especially، because of the determination and open opposition of Ayatollah Ayatollah Khomeini to the regime and hence oppositions gained momentum. Therefore، in the mid of the month of Muharram، social and political crisis became so threatening that the government had to forcefully suppress the dissidents.
:
خلاصه ماشینی:
٤. معضل بزرگ ؛ آيت الله آشتي ناپذير از اوايل ارديبهشت ١٣٤٢، حاکميت به جد نگران فرارسيدن ماه محرم (اول محرم ١٣٨٣برابر با چهارم خرداد ١٣٤٢) بود که ارتباط مراجع ، علما، طلاب و وعاظ با مردم مسلمان ايران در اقصي نقاط کشور، گسترش چشمگيري پيدا مي کرد و به تبع آن ، دامنۀ مخالفت ها با حکومت پهلوي ٨١ مي توانست به شدت افزايش يافته و بحران سياسي و اجتماعي غيرقابل پيش بيني اي را رقم بزند (شاهدي ، ١٣٨٦: ٤٣و ٥٧- ٦٢).
در واکنش به اين اقدامات ، آيت الله خميني در پيام قاطع و پرمعنايي که در ٢٨ ارديبهشت ١٣٤٢خطــاب بــه علما، وعاظ ، خطبا و هيئت هاي مذهبي صادر نمود، ضمن انتقاد شــديد از «دستگاه جبار» و «خودسر» که به دروغ ادعا مي کند اکثريت قابل توجه مردم کشور از سياست ها و برنامه هاي آن در شئون و سطوح مختلف پشتيباني مي نمايند، تهديد پيشاپيش علما، خطبا و اهل منبر به اجتناب از طرح مسائل سياسي در ايام سوگواري محرم را ناشي از ترس حکومت پهلوي از مخالفان گســترده اش در اقصي نقاط کشــور ارزيابي کرد، و از آنان خواست از رعب و وحشتي که دستگاه هاي اطلاعاتي و انتظامي حکومت ايجاد کرده اند، بي واهمه ، سيد مظلومان ، ٨٣ حسين بن علي را الگوي خود قرار داده و مردم کشور را در جريان فجايعي که بر اسلام و مردم مســلمان کشور مي رود، قرار دهند.