چکیده:
هدف از اين پژوهش ارزيابي تاثير تمرينات شناختي حركتي در بهبود شناخت، تعادل و گام برداري است كه پيش تر به عنوان عوامل خطرزاي افتادن معرفي شده اند. مداخله تمريني با رويكرد شناختي حركتي به مدت 3 ماه با پيگيري دو ماهه روي 40 سالمند در دو گروه افراد مبتلا به دمانس (20) و افراد داراي وضعيت شناختي طبيعي (20) انجام شد. از اين تعداد نيمي مرد و نيم ديگر زن بودند. ارزيابي ها شامل تجزيه و تحليل عوامل خطرزاي افتادن (گام برداري، تعادل و وضعيت شناختي) به علاوه ارزيابي متغيرهاي افتادن و شاخص هاي عملكردي بود. نتايج تحليل واريانس نشان داد كه آزمودني هاي مبتلا به دمانس بهبود معني داري در پارامترهاي مختلف شناخت، تعادل و گام برداري پس از دوره مداخله داشتند كه در 2 ماه پيگيري نيز حفظ شد. اين بهبودها با كاهش افتادن و ترس از افتادن و نيز عملكرد بهبود يافته در آزمون هاي برخاستن و حركت كردن زماندار و دسترسي عملكردي همراه بود (0/05>P). همچنين همبستگي متوسطي بين يكي از پارامترهاي تعادل (مسافت نوسان COP در محور AP) با سابقه افتادن براي گروه دمانس مشاهده شد (r=0.75 ، P<0/05 ). افته ها بيان كننده كاهش معني داري در خطر افتادن در اين قشر آسيب پذير در نتيجه بهبود عوامل خطرزاي افتادن حاصل از مداخله بود. بهبود در اين عوامل با تعداد افتادن هاي كمتر كه توسط پرستاران و خود سالمندان گزارش شد همراه بود. اين مطالعه مي تواند به توسعه يك رويكرد جديد براي پيشگيري و مقابله با خطر افتادن در سالمندان داراي اختلال شناختي كمك كند.
خلاصه ماشینی:
دانشیار دانشگاه رازی کرمانشاه تاریخ دریافت: 10/05/1394 تاریخ پذیرش: 17/08/1394 چکیده هدف از این پژوهش، ارزیابی تأثیر تمرینات شناختی حرکتی در بهبود شناخت، تعادل و گامبرداری است که پیشتر بهعنوان عوامل خطرزای افتادن معرفی شدهاند.
اثر برنامههای مداخلهای بر خطر افتادن میتواند درصورت درنظرگرفتن نقصهای شناختی بهبود یابد؛ لذا، طراحی تمرینات متناسب با توانایی های شناختی سالمندان مبتلا به دمانس در ارائۀ مداخله به این افراد ضرورتی میباشد (که تاکنون از آن غفلت شده است).
دو مطالعۀ مروری که اخیرا انجام شده است نشان میدهد که تمرینات شناختی حرکتی میتواند عوامل خطرزای افتادن و نیز ترس از افتادن را بهبود بخشد (21،22).
همچنین، علیرغم این که اثربخشی تمرینات شناختی حرکتی در سالمندان دارای وضعیت شناختی طبیعی قبلا بررسی شده است، بررسی تأثیر این تمرینات بر عوامل خطرزای افتادن در سالمندان مبتلا به دمانس تاکنون انجام نگردیده است.
ازآنجاکه ضعف شناختی در افراد مبتلا به دمانس اثر مخربی بر جابهجایی فرد دارد، ارائۀ مداخلاتی که به بهبود این نقیصه کمک کنند، کاربردهای مهمی را در طراحی برنامههای پیشگیری از افتادن خواهد داشت؛ بنابراین، در این پژوهش، اثربخشی تمرینات شناختی حرکتی را بر وضعیت شناختی، پارامترهای تعادل و گامبرداری بهعنوان عوامل خطرزای افتادن بررسی میکنیم و همبستگی این عوامل با متغیرهای افتادن و شاخصهای عملکردی را موردارزیابی قرار خواهیم داد تا بتوانیم تأثیر تمرینات شناختی حرکتی بر کاهش خطر افتادن را آزمون کنیم.
فرضیۀ پژوهش این است که تمرینات شناختی حرکتی به کاهش خطر افتادن در سالمندان مبتلا به دمانس کمک میکنند.
نتایج نشاندهندۀ تأثیر مثبت برنامۀ تمرینات شناختی حرکتی بر بهبود عوامل خطرزای افتادن و کاهش خطر افتادن در سالمندان مبتلا به دمانس میباشد.