چکیده:
سندروم درد پاتلوفمورال یکی از رایج ترین آسیب های مفصل زانو است، که در سنین جوانی و بیشتر در زنان شایع می باشد. به دلیل وجود درد، ضعف عضلانی و کاهش حس عمقی مفصل زانو، تعادل در این افراد دچار نقصان است. هدف از مطالعه ی حاضر مقایسه ی دو روش تمرین درمانی در محیط خشکی و آب بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال می باشد. روش انجام پژوهش: در این تحقیق که به روش نیمه تجربی انجام شد، 20 زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال شرکت کردند، و به صورت تصادفی به دو گروه تمرین درمانی در آب و خشکی تقسیم شدند. دو گروه 8 هفته و هر هفته به مدت 3 جلسه تمرین درمانی دریافت کردند. از پرسش نامه درد VAS، کاجالا kujala، تست تعادل ایستای شارپند رومبرگ و تست تعادل پویای ستاره، قبل و بعد از دوره تمرینی جهت اندازه گیری درد، عملکرد، تعادل ایستا و پویا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و انجام آزمون های آماری لازم در این مطالعه از نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد. سطح معناداری 0/05 در نظر گرفته شد. هر دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از 8 هفته تمرین درمانی نشان دادند(0/05>P). مقایسه ی داده های بین دو گروه در مقیاس درد، مقیاس عملکرد حرکتی، شاخص تعادل ایستا و پویا تفاوت معنی داری را پس از مطالعه نشان نداد p>0/05. بر اساس یافته های این پژوهش، انجام تمرین درمانی در آب و خشکی منجر به کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویا در مبتلایان به سندروم درد پاتلوفمورال می شود. اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه نشان نداد، با این حال تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان دهنده این است که انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تاثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد.
خلاصه ماشینی:
"اگرچه نتایج آماری تفاوت معنی داری را بین دو گروه در پس آزمون نشان نداد، تفاوت موجود در میانگین درصد تغییرات دو گروه نشان میدهد انجام تمرینات در آب بر کاهش درد، بهبود عملکرد، تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال تأثیر کلینیکی بیشتری نسبت به خشکی دارد.
میانگین پیش آزمون و پس آزمون درصد فاصلۀ طیشدة آزمودنی های گروه آب درمانی و خشکی بحث و نتیجه گیری هدف پژوهش حاضر مقایسۀ یک دوره پروتکل تمرینی ورزشی یکسان در دو محیط آب و خشکی بر بهبود درد، عملکرد حرکتی، تعادل ایستا و پویای بیماران زن مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال بود.
قدرت با تولید سفتی در عضله ، افزایش حساسیت گیرنده های حسی در برابر کشش و کاهش در تأخیر الکترومکانیکی رفلکس کششی دوکهای عضلانی میتواند به بهبود کنترل عصبی-عضلانی منجر و در بهبود تعادل سهیم شود (٤٦، ٣٨)؛ بنابراین انجام تمرینات قدرتی ، به ویژه تمرینات مخصوص عضلات چهارسر رانی موجب تقویت این عضلات میشود و با شروع به موقع فعالیت عضلۀ پهن داخلی به جلوگیری از حرکات اضافی پاتلا کمک میکند و فشارهای وارد بر مفصل پاتلوفمورال را کاهش میدهد؛ در نتیجه موجب کاهش درد و بهبود عملکرد افراد مبتلا میشود.
آنچه تاکنون دربارة این موضوع میدانستیم : تمرین درمانی در خشکی از طریق تقویت عضلات چهارسر رانی باعث کاهش درد، بهبود عملکرد، افزایش تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال میشود.
آنچه این تحقیق به اطلاعات موجود اضافه میکند: حرکت درمانی در آب و هیدروتراپی با هدف تقویت عضلات چهارسر رانی موجب کاهش درد، بهبود عملکرد، بهبود تعادل ایستا و پویای افراد مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال میشود."