چکیده:
هدف از این پژوهش، ارزیابی اثر بخشی تمرینات منظم ترکیبی حین دیالیز بر فاکتورهای خطر مداخله گر در بیماری های قلبی ـ عروقی بود. بدین منظور، 45 بیمار همودیالیزی (با میانگین سنی 9/02± 61 سال و وزن 11/25± 69 کیلوگرم) به طور تصادفی در دو گروه تمرین (24 نفر) و کنترل (21 نفر) جای گرفتند. گروه تمرین در یک دوره برنامه تمرین ترکیبی 16 هفته ای شرکت نمود که تمرینات آن ها شامل: رکاب زدن به وسیله ارگومتر و تمرینات مقاومتی پا با استفاده از وزنه در طول سه جلسه هفتگی دیالیز بود. پیش از شروع تمرینات و پس از پایان دوره تمرینی، پارامترهای مرتبط با بیماری قلبی ـ عروقی (فتوئین A و پروتئین واکنشگر C) و فاکتورهای مرتبط با عملکرد کلیه و کیفیت زندگی اندازه گیری گردید. نتایج نشان می دهند که چهار ماه تمرین ترکیبی فزاینده موجب بهبود کیفیت زندگی و عملکرد بدنی بیماران دیالیزی می شود. براساس نتایج، تغییر معنا داری در مقدار فتوئین A و پروتئین واکنشگر C در اثر تمرین مشاهده نمی شود (P>0.05)، اما تغییر در برخی فاکتورهای مرتبط با کلسیفیکاسیون عروقی و نیز بهبود کیفیت زندگی، نشان دهنده اثر مثبت فعالیت بر این بیماران می باشد. با توجه به این که سطح اولیه پروتئین واکنشگر C در این بیماران بالا بوده و مقدار سطح پایه و اولیه فتوئین A در آن ها بسیار پایین تر از افراد عادی می باشد، تاثیرات غیرالتهابی معنا دار تمرین ورزشی که در جمعیت عادی دیده می شود ممکن است در بیماران دارای التهاب گسترده مانند بیماران دیالیزی کافی نباشد.
خلاصه ماشینی:
دراینراستا، ویلوند 1 و همکاران (13) در پژوهشی، 17 بیمار دیالیزی را بهمدت چهار ماه تحت تمرینات ورزشی رکابزدن با ارگومتر در حین انجام دیالیز قرار دادند و به این نتیجه رسیدند که تمرینات ورزشی، فشار اکسایشی و چربی زیرپوستی این بیماران را کاهش میدهد، اما تغيير معناداري در ماركرهاي التهابي نظير پروتئین واکنشگر C و IL6 و نیز فاکتورهای دیگری که در بیماری قلبی و عروقی اهمیت دارند مانند آلبومین و فتوئین A مشاهده نمیشود.
با توجه به تأثیر ورزشهای مقاومتی در کاهش میزان تحلیل تودۀ عضلانی، قدرت و توان و نیز تأثیر تمرینات استقامتی در بهبود آمادگی هوازی و عملکرد و با توجه به احتمال کاربرد مداخلهای تمرین استقامتی و مقاومتی در بهبود شاخصهای التهابی و بهدنبال آن شاخصهای قلبی ـ عروقی (15،16)، پژوهش حاضر درصدد پاسخگویی به این پرسش است که آیا 16 هفته تمرین ترکیبی بر میزان پروتئینهای فتوئین A و پروتئین واکنشگر C و نیز برخی پارامترهای بیوشیمیایی در بیماران همودیالیزی تأثیر دارد یا خیر؟ روش پژوهش پژوهش حاضر از نوع کارآزمایی بالینی با اندازهگیری پیشآزمون و پسآزمون با گروه كنترل میباشد.
يكي از دلايل احتمالي عدم کاهش معنادار پروتئین واکنشگرC در پژوهشهای مختلف و پژوهش حاضر، علیرغم پیشرفت در کیفیت زندگی و عملکرد فیزیکی آزمودنیهای پژوهش در پايان دورۀ پروتكل تمرين ميتواند کافینبودن شدت و مدت تمرین جهت بهبود التهاب و مهار پروتئین واکنشگر C تحتتأثیر تغییرات سطح آدیپونکتین پس از ورزش و نیز بالابودن مقدار پایۀ آن در افراد Viana Kopple Castaneda Petersen بیمار دیالیزی باشد.