چکیده:
بخش قابل توجهی از میراث حدیثی مسلمانان، اعم از شیعه و اهل سنت را، احادیث مشهور به «احادیث طبّیه» تشکیل می دهد که مشتمل بر سفارش ها و دستورالعمل های پزشکی است. این احادیث نزد برخی متدینان، اعتبار خاصی دارد، در حالی که ماموریت ذاتی معصومان (ع)، راهنمایی و هدایت گری در امور دینی است؛ ضمن این که عمل به برخی از این احادیث، عوارضی دارد. حال باید دید جایگاه این نوع احادیث چیست و حجیت و اعتبار آن ها به چه اندازه است. هم چنین در کنار بررسی های نقد الحدیثی برخی احادیث طبّیه» به ادعای «شفاء من کلّ داء» که برای بعضی چیزها ذکر شده، پرداخته شده تا معلوم گردد چنین تعبیری تا چه اندازه از ارزش پزشکی برخوردار است.
خلاصه ماشینی:
""/> که به طور کلی، ضمن پذیرش صدور احادیث طبی از پیامبر(، بر آنند که اقوال و افعال دنیوی پیامبر( (عادیات)، از جمله تشریعات (غیرعادیات) نیست و پیامبر( نیز برای تعلیم تشریعات، نه تعلیم طب و مانند آن از عادیات، آمده است و در عادیات نیز امکان خطا در اقوال ایشان هست و خطا در عادیات، نقصی در پیامبری ایجاد نمیکند؛ لذا اقوال و افعالش در امور طبی، حجت نبوده و اخذ بدان الزامی و واجب نیست، بلکه آنها در اصل، مبتنی بر تجارب فردی بوده و سابقه نزد عرب پیش از اسلام داشته و مقصود بالعرض است که به مناسبتهایی از ایشان( شنیده شده و حداکثر راهنمایی مردم به یکی از امور مفید دنیوی و مبتنی بر تجربۀ محیط عربی زمان خود است و ایشان( نیز هرگز ادعای پزشکی نکرده است و اصل در سنت پیامبر(، امور دینی چون ایمان به خداوند، اسما، صفات و افعالش و ایمان به فرشتگان، کتابها، پیامبران و روز قیامت و احکام مربوط حلال و حرام و انواع عبادات، معاملات و...
دربارۀ ادلۀ مخالفان نیز باید گفت، اخبار دال بر خطا و سهو نبی، عموما اندک و حداکثر خبر واحدند و بر اساس آنها نمیتوان به طور یقینی، تحقق سهو در پیامبر( را ثابت کرد، هرچند و شاید نظرا بتوان قائل به سهو نبی( شد و قائل شدن به سهو در نبی بنا بر استدلالهای کلامی، به معنای تحقق قطعی و عینی آن نیست و با اثبات اولی، الزاما دومی ثابت نمیشود و همچنان که برخی متذکر شدهاند، سخنان طبی پیامبر( نمیتواند متصف به خطا و اشتباه باشد، زیرا این امر به دور از شأن و جایگاه پیامبر( که مؤید به تأییدات الهی است، میباشد<FootNote No="314" Text=" صحیح بخاری، ج8، ص113."