چکیده:
یکی از مسائلی که در علم «کلام» و «علوم قرآنی» مشترکا مورد بحث قرار میگیرد،
«اعجاز قرآن کریم» است. اصل مسئله اعجاز قرآن، امری مسلم و غیرقابل تردید بوده، اما
آنچه مهم است بررسی وجه اعجاز آن است که بسیار جای بحث و تضارب آرا دارد. امام
خمینی درباره اعجاز قرآن، نظری بدیع و خاص و رویکردی منحصر به فرد و متفاوت با
دیگران دارد.
خلاصه ماشینی:
"بنا بر نظر وی، به دلیل اینکه مردم عصر نزول قرآن تنها تخصص فصاحت و بلاغت را داشتند، اعجاز بلاغی قرآن شهرت بیشتر یافت و در واقع، اعجاز قرآن وجوه متعددی دارد که کمترین وجه آن، جنبه ادبی است و آنان که از علوم حقیقی بیبهرهاند و تنها ترکیبات لفظی و صنایع ادبی را نهایت علم و عرش المعرفه خود میدانند، به اعجاز فصاحت و بلاغت توجه میکنند و اهل معرفت واقعی، اعجاز قرآن را در توحید و شناخت حقایق و معارف الهی جست و جو میکنند؛ چیزی که تنها در قرآن یافت میشود و در هیچ کتاب دیگر حتی درجه پایین آن یافت نمیشود، مگر آنکه از قرآن بهره گرفته باشد.
از آنچه گذشت، معلوم گردید که امام خمینی در بیان وجه اعجاز قرآن راه جدیدی را پیش گرفته و نظر خاص و منحصر به فردی در این زمینه ابراز داشته و در مقایسه با نظرات دیگر مفسران و متکلمان در بحث از اعجاز قرآن، نظریه امام خمینی از شمول بیشتر برخوردار بوده و در عین حال ملموستر و قابل درکتر است؛ زیرا نظریه اعجاز بلاغی یا معنایی یا واژگانی برای غیر عرب قابل درک نیست، نظریه اعجاز عددی بیشتر به استحسان شبیه است تا به یک مطلب علمی و نظریه اعجاز علمی پیامدهای سنگینی به دنبال دارد که قرآن را عصری میکند و کتاب خدا را که امری مطلق و ثابت است به امری متغیر و غیرثابت پیوند میزند."