چکیده:
در پژوهش های معمول بین المللی درباره politeness، رفتار مودبانه در ایران هم مورد بحث قرار گرفته است و محور این پژوهش ها تعارف بوده است. تعارف به طور معمول به «Iranian politeness» تعریف شده است. نگارنده تلاش می کند یک دیدگاه متفاوت را ارائه کند، چونکه می توان بین ادب (رفتار مودبانه) و تعارف تفاوت قائل شد و این تمایز منحصرا از طریق اصطلاحات قابل تشخیص نیست، بلکه به عوامل مختلف مهمی بستگی دارد. در ارزیابی رفتار اجتماعی و تمایز بین ادب و رفتار تعارفی، محیط، موقعیت، زبان بدن و چهره و به ویژه لحن نقش اساسی دارند. پس رفتار مودبانه و تعارف تحت یک گفتمان اجتماعی مدام و مستمر بین آن آدم هایی که با هم درارتباط هستند صورت می گیرد.
خلاصه ماشینی:
"چند پرسش اساسی هم باقی مانده است به این قرار: به چه روشی تناسب هنجارهای اجتماعی ، ادب ١ و تعارف از لحاظ تغییرات تاریخی قابل بررسی است ؟ (٣٣) کی و چگونه واژة عربی تعارف در زبان فارسی رواج پیدا کرده و متداول شده است ؟ در این رابطه اجمالا به نکته ای باید توجه کرد و آن اینکه به نظر رشید عمر، تعارف در قرآن کریم مفهومی است برای پذیرفتن کامل یکدیگر،(٣٤) اما غیر از آن ، کلمۀ تعارف به عنوان یک مفهوم خاص در زبان عربی معمولا به کار برده نمی شود.
اگر بخواهیم مطالب گذشته را مرور کنیم ، باید به این نکات توجه دهیم : ادب ١ و ادب ٢ را واتس به هدف تفاوت گذاری بین توصیفات و تعریفات ملموس روابط اجتماعی از لحاظ هنجارهای اجتماعی و رفتار مؤدبانه ، و بیان یک نظریۀ بین المللی برای سراسر جهان مطرح کرده است ، چون نشان داده است که نظریه های politeness را تا پیش از نظریۀ خود او بر اساس اصطلاحات و توصیفات ملموس یک فرهنگ نهاده اند، و تلاش برای انتزاعی کردن این اصطلاحات و توصیفات به جهت ساختن یک نظریۀ عام بین - المللی تحت تأثیر تصور انگلیسی از رفتار مؤدبانه بوده است .
اگر فرض کنیم مسأله به این شکل باشد و نظرهای جوانان ایران را در نظر بگیریم ، دو امکان قابل تصور است : (١) امکان دارد که ابزار تنظیم روابط اجتماعی ، در معنای کلمۀ تعارف اهمیت خود را از دست بدهد و هدف اصلی اش ، یعنی رفتار مؤدبانه ، تقویت شود."