چکیده:
آموزه مصدق بودن قرآن برای کتاب های آسمانی پیشین در تعداد قابل توجهی از آیات قرآن مطرح شده است. آیا مقصود خداوند از مصدق بودن، ظاهر ابتدایی این آیات است که تمام محتوای کتاب های آسمانی در دست کتابیان عصر نزول را گواهی می کند؟ یا آنکه این ظاهر ابتدایی مقصود نیست؟ اگر پاسخ منفی است، چه راه حلی برای کشف مقصود خداوند از این آیات وجود دارد؟ تفسیرهای ارائه شده از این آیات گاه با آیات دیگر قرآن ناسازگار است و برخی دیگر نیز نیاز به تکمیل دارد. این مقاله به روش توصیف و تحلیل، دیدگاه های مختلف در شرح و تفسیر این آیات را بررسیده و با استناد به آیات مرتبط با این موضوع، مقصود از مصدق بودن قرآن را تایید فی الجمله کتاب های آسمانی موجود در عصر نزول قرآن می داند.
خلاصه ماشینی:
اشاره کلی به آیات مورد بحث سیزده آیه قرآن از مصدق بودن قرآن برای کتاب های آسمانی پیشین با عبارت های مختلف سخن می گوید که می توان آنها را در چهار دسته قرار داد: اول: «مصدقا لما معکم» دو بار در آیات 41 بقره و 47 نساء؛ دوم: «مصدقا / مصدق لما معهم» دو بار در آیات 89 و 91 بقره؛ سوم: مصدقا / مصدق / تصدیق در مجموع هشت بار در آیات زیر آمده است: «مصدقا لما بین یدیه» پنج بار در آیات 97 بقره، 3 آل عمران، 48 مائده، 31 فاطر و 30 احقاف و یک بار در «مصدق الذی بین یدیه»(انعام:92)و دوباردر «تصدیق الذی بین یدیه» 37یونس و111یوسف؛ چهارم: «مصدق» یک بار در «ومن قبله کتاب موسی إماما ورحمة وهذا کتاب مصدق»(احقاف: 12)؛ سوره های «انعام»، «یونس»، «یوسف»، «فاطر» و «احقاف» مکی بوده و سوره های «بقره»، «نساء»، «مائده» و «آل عمران» مدنی هستند.
نکته قابل توجه آنکه به رغم تحریف و تغییرهایی که در تورات کنونی رخ داده، اما هنوز بشارت های مربوط به آمدن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در آن موجود است و یهود عصر نزول نیز به طور کامل به آن آگاه بوده و با آن بر دیگران احتجاج می کردند؛ چنان که قرآن در یکی از همین آیات بیانگر مصدق بودن می فرماید: «و لما جاءهم کتاب من عند الله مصدق لما معهم و کانوا من قبل یستفتحون علی الذین کفروا فلما جاءهم ما عرفوا کفروا به» (بقره: 89).