چکیده:
با توجه به اینکه همزمان با تکامل مباحث مرتبط به رابطه بین گردشگری و رشد اقتصادی، توجهات از رشد اقتصادی به دیگر جنبههای رفاه اقتصادی معطوف شده است، در تحقیق حاضر تلاش گردیده تا با استفاده از نظریات اقتصادی و طراحی یک مدل اقتصادسنجی، فرآیند علت و معلولی که ارتباطدهنده گردشگری، رشد اقتصادی و فقر و نابرابری در ایران میباشد، مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد. به عبارت دیگر این مطالعه با وارد نمودن گردشگری به مثلث فقر، رشد و نابرابری به دنبال پاسخ به این سوال میباشد که «توسعه گردشگری چه تاثیری بر رشد اقتصادی و نابرابری داشته و نیز از این طریق چگونه فقر را تحت تاثیر قرار میدهد؟» بدین منظور 1 و با استفاده از آزمون تئوریهای موجود در (GMM) با بهکارگیری روش گشتاورهای تعمیمیافته این زمینه، رابطه موجود بین متغیرهای فوق در ایران طی دوره زمانی 1350 تا 1391 مورد آزمون کمی قرار گرفته است. نتایج تجربی به دست آمده حاکی از این است که گردشگری سرانه میشود. GDP چشماندازهای رشد اقتصادی در ایران را بهبود میبخشد و موجب افزایش معکوس کوزنتس در ایران تایید گردید و بر اساس نتایج به دست آمده میتوان U همچنین رابطه گفت که توسعه گردشگری در ایران باعث کاهش نابرابری میشود. از سوی دیگر بررسی تاثیرات مستقیم و غیرمستقیم گردشگری بر فقر نشان میدهد که توسعه گردشگری در ایران میتواند باعث کاهش فقر شود.
Along with the evolution of the relationship between tourism and economic growth، other aspects of economic welfare have been more attractive rather than economic growth. In this study، we will test the causal relationship among tourism، economic growth، poverty and inequality in Iran by adding tourism to Triangle of Poverty، Economic Growth and Inequality to answer this question: "Is tourism development as an important factor of mentioned triangle to achieve a lower level of poverty?”.We test this relationship by applying the Generalized Method of Moment techniques and by testing alternative existing theories in the period of 1350 until 1391. Our empirical findings show that tourism has a positive effect on Iran’s economic growth and also reduces inequality and poverty in this country.
خلاصه ماشینی:
به عبارت ديگر اين مطالعه با وارد نمودن گردشگري به مثلث فقر، رشد و نابرابري به دنبال پاسخ به اين سؤال مي باشد که "توسعه گردشگري چه تأثيري بر رشد اقتصادي و نابرابري داشته و نيز از اين طريق چگونه فقر را تحت تأثير قرار مي دهد؟" بدين منظور با به کارگيري روش گشتاورهاي تعميم يافته (GMM)١ و با استفاده از آزمون تئوري هاي موجود در اين زمينه ، رابطه موجود بين متغيرهاي فوق در ايران طي دوره زماني ١٣٥٠ تا ١٣٩١ مورد آزمون کمي قرار گرفته است .
با توجه به اينکه همزمان با تکامل مباحث مرتبط به رابطه بين گردشگري و رشد اقتصادي، توجهات از رشد اقتصادي به ديگر جنبه هاي رفاه اقتصادي معطوف شده، در اين مطالعه کوشش شده است تا با استفاده از نظريات اقتصادي و طراحي يک مدل اقتصادسنجي، فرآيند علت و معلولي که ارتباطدهنده گردشگري، رشد اقتصادي و فقر و نابرابري در ايران مي باشد، طي دوره زماني ١٣٥٠ تا ١٣٩١ مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گيرد تا شواهدي تجربي براي پاسخ به اين سؤال که آيا توسعه گردشگري مي تواند از طريق افزايش رشد اقتصادي و کاهش نابرابري منجر به کاهش فقر شده و لذا به عنوان يک عامل مؤثر در مثلث فقر، رشد اقتصادي و نابرابري در ايران وارد شود يا خير را فراهم کند.
The Triangle of Poverty Economic Growth and Inequality 3Pro-Poor Growth پيچيده تر مي باشد و اين سه متغير داراي ارتباطي متقابل هستند که به مثلث رشد، نابرابري و فقر معروف است و يکي از چالش ها و معماهاي پيش روي اقتصاددانان توسعه و سياستگزاران مي باشد (٢٠٠٨ UNU-WIDER).