چکیده:
زمینه و هدف: عدالت یکی از مهمترین مسایلی که سازمان ها همواره با آن مواجه هستند، بهبود عملکرد سازمانی است که در قالب مفاهیمی چون رشد، سودآوری، افزایش سهم بازار، بهره وری و سایر شاخص ها مطرح می شود. تحقیق حاضر به دنبال آن است که هماهنگی راهبردی میان ارتباطات و تعارض سازمانی را مشخص کرده و رابطه آن با عملکرد را مورد بررسی قرار دهد.
روش شناسی: تحقیق حاضر بر حسب هدف، توصیفی ـ تبیینی؛ بر حسب نتیجه، توسعه ای و بر حسب داده، کمی ـ کیفی می باشد. در این تحقیق موسسات پژوهشی دارای موافقت قطعی وابسته به دستگاه های اجرایی به عنوان جامعه آماری با استفاده از روش تحقیق ترکیبی مورد بررسی قرار گرفتند و گونه های ارتباطات و تعارض سازمانی آنها با استفاده از پرسشنامه مورد سنجش قرار گرفت. برای جمع آوری اطلاعات مربوط به عملکرد موسسات پژوهشی نیز از اسناد و گزارش های دفتر بررسی و ارزیابی پژوهشی معاونت پژوهشی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری مربوط به سال 1388 استفاده شده است. روش نمونه گیری به صورت تصادفی بوده است.
یافته ها: مدل آماری تحقیق با استفاده از روش تحلیل مسیر تبیین شد. به منظور تبیین تئوریک مدل تحقیق، تئوری نقاط مرجع راهبردی به کار گرفته شد و یافته ها حاکی از آن است که میان ارتباطات، تعارض سازمانی و عملکرد رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین بین هماهنگی و عملکرد نیز رابطه مستقیم و معنی داری وجود دارد.
نتیجه گیری: با توجه به وجود رابطه معنی دار بین هماهنگی و عملکرد، هرچه میزان هماهنگی میان این عناصر افزایش یابد، عملکرد نیز افزایش پیدا می کند؛ در نتیجه پیشنهاد می شود که موسسات پژوهشی برای افزایش عملکرد از مدل نقاط مرجع راهبردی استفاده کنند. به علاوه به مدیران و مسئولان موسسات پژوهشی پیشنهاد می شود از رویکردهای تعاملی در ارتباطات استفاده کنند، زیرا ارتباطات از مهمترین عواملی است که به تجانس و یکپارچگی اعضای سازمان کمک می کند.