چکیده:
همواره یکی از مهمترین چالش های سازندگان مجموعه های مسکونی بزرگ در نواحی درون شهری تجمیع قطعات کوچک اراضی شهری است . در این بین یکی از موانع اصلی در روند تجمیع زمین برای چنین پروژه های ، افزایش هزینه ساخت و ساز به دلیل مشکلات و مسائل ناشی از سودا گری و احتکار زمین می باشد. به منظور کاهش هزینه تجمیع زمین ، سازندگان و توسعه گران شهری ان دسته از اراضی را ترجیح می دهند که دارای اندازه های ملکی بزرگ و تعدد مالکیت کمتری هستند. بدین ترتیب این پدیده گرایش سازندگان را به حومه های شهرها که درآن متوسط اندازه قطعات بزرگتر و تعداد مالکین کمتر هستند می کشاند. این مقاله در قالب یک بررسی مدل تحلیلی کمی در صدد تبیین رابطه بین احتکار زمین و گسترش پیرامونی شهرها می باشد. بررسی های نظری نشان می دهد که با بالا رفتن تعداد مالکین در مناطق درون شهری هزینه تمام شده به دلیل پدیده احتکار زمین و تاخیر در اتمام پروژه ها بسیار بالا رفته و همین امر بدل به یکی از عوامل گسترش فزاینده شهرها به لبه ها و مناطق پیرامونی شهرها می شود.
خلاصه ماشینی:
بررسي هاي نظري نشان مي دهد که با بالا رفتن تعداد مالکين در مناطق درون شهري هزينه تمام شده به دليل پديده احتکار زمين و تاخير در اتمام پروژه ها بسيار بالا رفته و همين امر بدل به يکي از عوامل گسترش فزاينده شهرها به لبه ها و مناطق پيراموني شهرها مي شود.
که نياز به تجميع قطعات کوچک زمين هاي درون شهري دارند با چانه زني هاي زيادي در خصوص قيمت با مالکين متعدد روبر هستندکه اين امر منجر به طولاني تر شدن اغاز و تکميل پروژه هاي مختلف شده و هزينه ساخت و ساز انها را براي سازندگانشان افزايش مي دهد.
مدل ترکيبي تجميع - احتکار زمين در قالب يک مدل ساده کمي نشان مي دهد چگونه پديده مورد اشاره فعاليت سازندگان و توسعه گران شهري را در دورن شهر ها تحت تاثير سوء خود قرار داده و باعث کشيده شده دامنه فعاليت آنها از مراکز درون شهري به نواحي هاله شهري مي گردد و اين خود به گسترش هر چه بيشتر پراکنده رويي منجر مي گردد.
بنا بر اين قيمت هرکدام از قطعات برابر خواهد بود با: / رابطه شماره (٣) حال مورد بعدي مي تواند به شرح زير باشد که يکي از فروشنده ها در زمان يک زمين خود رابه قيمت p١ بفروشد ولي نفر دوم آنرا / نگه دارد.