چکیده:
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامهی سهتایی غنیسازی رنزولی بر خلاقیت کودکان تیزهوش دبستانی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون– پسآزمون با گروه گواه بود. جامعهی آماری شامل تمامی دانش آموزان تیزهوش شهر اصفهان در سال تحصیلی 95-1394 بودند. به این منظور 76 نفر از دانشآموزان تیزهوش با روش نمونهگیری تصادفی خوشهای چندمرحلهای انتخاب و بهطور تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه گمارده شدند (38 نفر گروه آزمایش و 38 نفر گروه گواه) و مادران آنها به سوالات پرسشنامهی خلاقیت عابدی پاسخ دادند. شرکت کنندگان گروه آزمایش طی 12 جلسه دو ساعته بهصورت گروهی آموزش برنامهی سهتایی غنیسازی رنزولی را دریافت کردند؛ اما گروه گواه هیچگونه آموزشی در این زمینه دریافت نکردند. دادهها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تکمتغیری و چندمتغیری تحلیل شد. نتایج نشان داد میانگین نمرات خلاقیت و خردهمقیاسهای آن (ابتکار، سیالی، انعطافپذیری و بسط) در گروه آزمایش بهطور معناداری افزایش داشته است. بر اساس نتایج بهدست آمده از این پژوهش می توان گفت که برنامهی سهتایی غنیسازی رنزولی موجب افزایش خلاقیت در کودکان تیزهوش دبستانی شده است.
خلاصه ماشینی:
"نتایج تحلیل کواریانس برای مؤلفه های خلاقیت منبع مجموع درجه میانگین نسبت ضریب منبع تغییرات معناداری تغییرات مربعات آزادی مربعات F اتا سیالی ٨/٢١٩ ١ ٨/٢١٩ ٣٩/٨٧٠ ٠/٠٠١ ٠/٣٦٣ ابتکار ١٠/٢٣١ ١ ١٠/٢٣١ ٢٣/٦٩٤ ٠/٠٠١ ٠/٢٥٣ گروه بسط ٦/٦٨٣ ١ ٦/٦٨٣ ٣٠/٠٥٠ ٠/٠٠١ ٠/٣٠٠ انعطاف پذیری ٨/٤٣٩ ١ ٨/٤٣٩ ٣٤/٣٨٩ ٠/٠٠١ ٠/٣٢٩ نتایج جدول ٦ نشان داد که با در نظر گرفتن نمره های پیش آزمون به عنوان متغیر همپراش ، برنامه ی سه تایی غنی سازی رنزولی بر سیالی باعث تفاوت معناداری بین دو گروه آزمایش و گواه شده است (٠٠٥<P).
همچنین جهت تبیین اثربخشی برنامه ی سه تایی غنی سازی رنزولی بر توانایی بسط در کودکان که همسو با پژوهش های ذکریایی و همکاران (١٣٨٧)، درستان و میرزاخانی (١٣٩١)، بارگاوا (٢٠١٥)، چنگ (٢٠١١)، چوئینگ و آنا (٢٠١٠) است ، میتوان بیان کرد با توجه به اینکه این روش آموزش با شیوه ی سنتی آموزش کاملا متفاوت است و با تأکید بر روش فعال تدریس و دادن آزادی به دانش آموز به آنها فرصت می دهد تا به جستجو و کشف مسائل بپردازد و بدین ترتیب دانش آموز خود در فرآیند یادگیری دخیل می شود و انگیزه های درونی و به دنبال آن امکان بروز خلاقیت و بسط و سیالی در او افزایش می یابد (باتاستینی ، ٢٠١٢)."