خلاصه ماشینی:
اردشیر که باور داشت این سرزمینها میراث او هستند، اعلام کرد که تمام کشورهای آن ناحیه شامل ایونی و کاریا ، میراث فرمانروایان پارسی بودهاند که با کوروش نخستین کسی که پادشاهی ماد را پارسی کرد، آغاز شده و با داریوش، واپسین پادشاه پارسی که امپراتوریاش به دست اسکندر تصرف شد، پایان گرفته است.
<FootNote No="715" Text=" همچنین نگاه کنید به جلد ششم، 4، 5"/> دیوکاسیوس همروزگار اردشیر، این نگرش را از سوی او تأیید میکند و گزارش میدهد (جلد هشتاد، 4) که اردشیر «میبالید هر آنچه را که روزی پارسیهای روزگاران گذشته تا دریای یونان داشتهاند ، باز پس خواهد گرفت و ادعا میکرد که همهٔ این سرزمینها میراث قانونی اوست که از نیاکانش به او رسیده است».
13"/> یوستین هم در گزارش خود دربارهٔ اردشیر یکم، تأیید میکند که یاد و خاطرهٔ روزگار فرمانروایی جهانی پارسیها در میان آنها بر جای مانده بود<FootNote No="718" Text=" Geschichte des alten Persien , p.
6. "/> نام پادشاهان هخامنشی را تا اندازه ای درست یاد کرده است و همچنین نام کوروش و داریوش در گزارش شماری از مورخان اسلامی،<FootNote No="739" Text=" طبری جلد اول، صص.
او زیر عنوان پادشاهان ایران پس از سقوط ماد (مملکت الجبلیان) نام ده پادشاه ایرانی را که با نام کوروش (کورش)<FootNote No="741" Text=" بسنجید با کورش الموادی (گونه دیگر: مادی)، طبری، جلد اول، 216.
دارا، که از اسکندر شکست خورده بود، و پدرش که او نیز دارا و گاه دارای بزرگ نامیده میشد و اردشیر دراز دست سه تن از پادشاهان هخامنشی نادیده انگاشته شده در سنت ملی ایرانی هستند که مورخان اسلامی از آنها نام بردهاند.