خلاصه ماشینی:
"4-3 هزینههای کاربردی چند نوع هزینههای کاربردی وجود دارد که برای بازپرداخت از طریق نظام بیمه درمان همگانی مناسب نیستند: - پرداخت یک جای هزینههای درمان و دارو:30%(50/18 یورو)برای معاینه به وسیله GP ها،30%(87/22 یورو)برای معاینه به وسیله یک متخصص اگرچه این مبالغ غالبا از طریق پوشش تکمیلی VHI قابل پرداخت است،معمولا 35% برای داروها(5% برای برخی از داروها و 65% برای داروهائی که دارای ارزش داروئی قابل بحث هستند)اما این گروهها فقط برای بخش کوچکی از کل درنظر گرفته میشود و40% برای آزمایشگاه-به استثناء بیمارانی که بیماریهای حادی دارند (31 نوع بیماری از جمله دیابت،سرطان، شیزوفرنی،فشار خون شدید و غیره).
برای پرداختهای جزئی سالانه یا معافیت مالیاتی پرداختهای جزئی،هیچ محدودیتی وجود ندارد،اما دو نوع سازوکار وجود دارد که میتوان برای جلوگیری از مطالبات بسیار زیاد مورد استفاده قرار داد: - معافیتهای پرداخت به افرادی که بیماریهای حادی دارند و هزینههای در نظام بیمههای مربوط به افراد خویشفرما و نظام بیمهای کشاورزی، حق بیمهها جمعآوری و از طریق شبکههای بیمه محلی به بیمهگذاران پرداخت میشود.
به عنوان یک قاعده کلی بیماران باید برای مداوای سرپائی اول مبلغی را بابت هزینه خدمات بپردازد و بعد مقدار کمی از این هزینه به آنها بازپرداخت میگردد(نگاه کنید به بخش 4/3)،اما استثنائات این قانون دائما زیاد میشوند: - نظام بیمه درمانی مستقیما دو سوم هزینهی این داروها را به داروخانهها میپردازند؛ - ذینفعان CMU بابت درمان نباید پیش پرداخت کنند.
5. نمایندگانی بیمارستان محلی (ARHS)با اصلاحات سال 1996 ایجاد شد (برنامه ژوپه)این نمایندگی سرمایهگذاری مشترک بین خدمات دولتی و خدمات نظامهای بیمه درمانی میباشد که در سطح محلی فعالیت میکنند اما نفوذ دولت وجود دارد (شورای وزیران مدیران را انتخاب میکند و مستقیما زیرنظر وزارت بهداشت است)."