خلاصه ماشینی:
"این نحوه کاربرد به طور ضمنی به این نکته اشاره دارد که پیامبران(علیهم السلام)پیش از ترغیب مردم به انجام اعمال نیک، به هدایت پیروانشان از بستر بازداری آنان از گمراهی (انذار) توجه داشته اند این فرضیه هنگامی با احتمال بیش تری موردقبول است که ما به این حقیقت توجه کنیم که حرکت های هدایتگرانه انبیاء(علیهم السلام)معمولا با سختی و دشواری همراه بوده است و این همراهی دعوت با دشواری موجب می شده که مردم به سمت پیامبران(علیهم السلام)رهنمون شوند و دعوت آن ها را لبیک گویند.
اگرچه نقش اصلی این دو تکنیک تربیتی مربوط به جنبه انگیزش رفتار انسان است، اما طبق نظر قرآن کریم، انذار و تبشیر در حقیقت، راه هایی برای ایجاد هشیاری و آگاهی (یس: 6) و خودسازی است.
چنانچه از این پیش گفته آمد دو مکانیزم تربیتی انذار وتبشیر مسبوق و منجر به آگاهی، شناخت و حیات فکری انسان هاست که طی آن انسان ها قادرند رفتارهای خود را با آگاهی و شناخت و آزادی شکل دهند، اما نقش بسیاری از عواملی که توسط روان شناسان به عنوان عوامل بیرونی رفتار شناسایی و معرفی شده اند به گونه ای است که گویی دست اختیار انسان در برابر آن ها بسته است.
با وجود این یافته ها، هنوز تعدادی سؤال بی جواب باقی می ماند: پیامبران(علیهم السلام)چگونه از این دو ابزار استفاده کرده اند؟ این دو ابزار تا چه حدی و چگونه باید استفاده شود؟ آیا هیچ اولویتی در به کارگیری انذار یا تبشیر وجود دارد و یا ترکیب هر دو مهم است؟ انذار و تبشیر ـ همان گونه که اشاره شد ـ شیوه های آگاهی دادن به مردم در مورد پاداش و کیفر الهی رفتارهای آنان است."