خلاصه ماشینی:
کوربریج ترجمه:شاپور بهیان مهدی صفار دستگردی این مقاله درصدد دفاع از برخی جنبههای جهانبینیهای نیتباور1و بین المللگرا در جریان اصلی مطالعات(مبسوط)توسعه در برابر بعضی ادعاهای اخلاقی برمیآید که از راست جدید2 و پساچپ3متنوع نشأت گرفته است.
نظر من این است که انتقادهای راست جدید و(بیشتر)پساچپ از جریان اصلی و مبسوط مطالعات و خط مشی توسعه به لحاظ اخلاقی ناقص است،تا بدانجا که این انتقادها راهبردهای بدیل برای توسعه ارایه (*).
اما این مداخلات بر چه مبنایی باید باشد و به چه شکلی؟حامیان جریان اصلی مطالعات توسعه به درستی توجه زیادی به بخش دوم سؤال کردهاند(تجارت در مقابل کمک،بخشیدن بدهی، ارایه کمک و مشورت فنی،اهمیت سرمایهگذاری خارجی مستقیم،نقش NGO ها و غیره)اما آنها توجه کمتری به پایه اخلاقی(هنجاری)همبستگی بین المللی مبذول داشتهاند.
اگرچه نویسندگان مختلف بر اهمیت نیازها در جوار حقوق تاکید کردهاند و سن(همراه با ژان درژ85)،قصورها و تکالیف دولت را در برآوردن نیازهای اساسی(مثل آموزش و بهداشت)در هند برجسته کردهاند؛ Dreze 1995) (Sen and ؛اما به نظر محتمل میرسد که اخلاق توسعه به عنوان یک حوزه،میخواهد بیشتر به دوم موضوع توجه نشان دهد،که من در ما بقی این مقاله به آنها میپردازم:یعنی روابط احتمالا متغیر بین دغدغه خاطر و وظیفه که در یک اقتصاد جهانی در حال جهانی شدن،در حال (15).
شکاکیت راست جدید درباره مسئولیتهای ممکن نسبت به بیگانگان نادیده(و وانهاده شده؟)میتواند پادزهر سلامت بخشی برای اشکال افراطی عامگرایی اخلاقی باشد که مدعی است ما باید با همه مردم به یکسان رفتار کنیم،چه آنها که خویشاوند خونی ما هستند و چه آنهایی که در سرزمینهای دور زندگی میکنند و شاید هرگز نبینیمشان.