چکیده:
از 28 کودک مراجع به درمانگاه و روانپزشکی اطفال شهید اسماعیلی(دانشگاه علوم
پزشکی ایران) که طبق ملاکهای تشخیصی VI MSD مبتلا به DHDA شناخته شده
بودند و یک گروه کنترل(شاهد -مقایسه)کودکانی که بری از این اختلال تشخیص داده شده
بودند درخواست گردید که در مورد بلندی صدای صحبت و تفسیر آن در حد راحت (L.C.M)
3 یا قابل تحمل (LT) 4 ابرازنظر نمایند. نتایج دال بر آن بود که کودکان
مبتلا به اختلال فوق در قضاوت نسبت به هر دو نوع بلندی اصوات نیازمند سطح نرمتر صوت
بودند.از نظر آماری کودکان گرفتار به DHDA از لحاظ سطوح راحت Bd (LH
51 LCM) و سطوح تحمل (LH Bd95 LT) مورد انتخابشان نسبت به همتایان غیر
گرفتار به DHDA خویش تفاوتهای شاخص (LH Bd100 LT,LH Bd59 LCM) نشان
میدادند.این یافتههای با تفاوتهای درکی موجود بین کودکان گرفتار به DHDA یا
برای از آن مرتبط به نظر میرسند.در این رابطه راه کارهای اداره کلاس درس اینگونه
اطفال مورد بحث قرار گرفته است.
خلاصه ماشینی:
"چکیده: از 28 کودک مراجع به درمانگاه و روانپزشکی اطفال شهید اسماعیلی(دانشگاه علوم پزشکی ایران) که طبق ملاکهای تشخیصی VI MSD مبتلا به DHDA شناخته شده بودند و یک گروه کنترل(شاهد -مقایسه)کودکانی که بری از این اختلال تشخیص داده شده بودند درخواست گردید که در مورد بلندی صدای صحبت و تفسیر آن در حد راحت (L.
اگر چه قضاوتهای حاصله هم در مورد LCM و هم LT در دو گروه تفاوت داشت، لیکن به نظر میرسید که این یافته میتواند فقط ناشی از آن باشد که کودکان دچار DHDA از نظر شنیدار صحبت آستانههای شنوایی بهتری از کودکان غیر مبتلا به DHDA دارند.
بحث مطالعه حاضر حامی این نتیجه است که وقتی درک و برداشت هر گروه از کودکان فوق را از صحبت به عنوان یک شنیدار راحت یا ناراحت بررسی نماییم کودکان دچار DHDA نسبت به کودکان بری از اختلال نیازمند سطوح نرمتری از شنیدار میباشند.
نتایج مطالعه حاضر دال بر آن است که اگر کودکان دچار نقائص توجه مجبور به گوش کردن به صحبت در سطوحی باشند که توسط کودکان بری از اختلال به عنوان راحت یا ناراحت قلمداد شده است، گروه اول سطوح شنیدار را خیلی بلند حس خواهند کرد.
کودکان با DHDA قضاوت در مورد راحت یا قابل تحمل بودن صحبت را در حدودی از بلندی صدا به عمل آوردند که به طور شاخص پایینتر از سطوح انتخابی اطفال بری از مشکلات دقت و توجه بود."