چکیده:
ارتباط مجازی با یکدیگر از جمله طرق ارتباطی روبه گسترش امروز است؛ از سوی دیگر ، طلاق در
جوامع حاضر، به ویژه در ایالات متحده آمریکا، پدیده ای رو به افزایش است. از این رو باید راهی
جهت کاهش آثار مخرب طلاق و افزایش ارتباط کودک با والد غیرحاضنی که دور از کودک زندگی
می کند، در قوانین بررسی گردد. مطالعه آرای دادگاه های آمریکا و مقالاتی که در این خصوص وجود
دارد، نشان می دهد که در سال های اخیر، بعضی از ایالات آمریکا ملاقات مجازی را در قوانین به
رسمیت شناخته اند و کم و کیف آن در صورت عدم توافق والدین، توسط دادگاه تعیین میشود و
تخطی از دستور دادگاه، ضمانت اجرای مناسبی به دنبال دارد. همچنین بررسی محاسن و معایب
ملاقات مجازی نشان می دهد که ملاقات مجازی نمی تواند جایگزین ملاقات حضوری شود و باید آن
را به عنوان مکمل ملاقات حضوری در نظر داشت. در ایران اساسا برقراری ارتباط مجازی بین
والدین غیرحاضن با فرزندان، محدودیتی ندارد؛ با وجود این، شایسته است قانونگذار به منظور
جلوگیری از آثار سوء تربیتی و تحمیل هزینه های سنگین ملاقات حضوری، لااقل برای ملاقات
مجازی بین والدین غیرحاضن زندانی یا تبعیدی یا مقیم خارج کشور یا شهرهای دور، مقررات
مناسب اتخاذ نماید.
خلاصه ماشینی:
"کودکانی که در خانواده های تک والد هستند، منابع مالی کمتری دارند و فرصت ها و امکانات آموزشی کمتری دریافت میکنند و به دلیل عدم تدوام ارتباط با والد غیرحاضن احتمال بیشتری وجود دارد که آن ها مرتکب جرایمی بشوند(ولش ، ٢٠٠٨، ص ٢٧٧)؛ بنابراین باید سعی کرد با توسل به هر وسیله ای این امکان فراهم شود که کودکان پس از طلاق والدین ، بتوانند روابط صمیمانه خود را با پدر و مادر خود حفظ و تقویت کنند.
اهمیت ملاقات مجازی هنگامی بیشتر احساس میشود که پدر یا مادر حاضن پس از طلاق به دلایلی به شهر یا ایالت دیگری مهاجرت و نقل مکان کنند و آرای دادگاه ها متضمن ملزم نمودن استفاده از اینترنت به عنوان وسیله ای برای حفظ روابط کودک و والدین باشد(هرن ، ٢٠٠٨، ص ١٧١).
بنابراین ملاقات مجازی بیشتر در زمینه پرونده های مهاجرت و جابه جایی ١ به کار میرود که اصطلاحا عزیمت به مکانی دور٢ نامیده میشود و طبق مطالعات انجام شده تکنولوژی و ملاقات اینترنتی زمینه ای قوی برای افزایش ارتباطات بین کودکان ، والدین و دوستان او دارا میباشد و با افزایش ارتباط کودک با والد غیرحاضن دوردست میتوان از عواقب منفی طلاق کاست (گات فراید، ٢٠٠٣، ص ٣٦٧؛ آماتو، ٢٠٠٧، ص ٣٥٥؛ کندی و اسمیت ، ٢٠٠٨، ص ١٠٠).
مثلا در پرونده نای واندر١ علیه سودیخ ٢ دادگاه عالی ایالت کانکتیکات ٣ درخواست مهاجرت مادر حاضن به کالیفرنیا را انکار کرد و اظهار داشت که حتی اگر تماس های تلفنی و نامه نگاری از طریق ایمیل به عنوان مکمل برای ملاقات به کار رود، روابط پدر غیرحاضن و کودک برای همیشه دگرگون میشود و از بین میرود(هرن ، ٢٠٠٨، ص ٢٢٠)."