چکیده:
این پژوهش به منظور بررسی نتایج درمانی سه داروی رایج تثبیت کننده خلق یعنی لیتیوم،کاربامازپین و والپروئات در درمان مرحله حاد مانیا انجام گرفت.از 114 بیمار مورد بررسی،60 نفر با لیتیوم،30 نفر با کارمازپین و 24 نفر با والپروئات تحت درمان قرار گرفتند.شیوه درمان به صورت دو سوکور بود به گونهای که نه ارزیابی کننده و نه بیمار از نوع داروی مصرفی آگاهی نداشتند.درطول پژوهش بیماران دو بار و هر بار توسط یکی از اعضاء گروه پژوهش بطور جداگانه مورد ارزیابی قرار گرفتند و از نظر نشانههای بالینی و میزان عملکرد کلی ارزیابی شدند.یافتههای بدست آمده از مقایسه دو ارزیابی به کمک پرسشنامه ارزیابی عملکرد کلی نشان داد که 70%افراد مورد بررسی در گروه لیتیوم،پاسخ خوب و متوسط به درمان داده بودند.این رقم در مورد گروه کاربامازپین 30%و در مورد گروه والپروئات 5/62%بود.پس از درمان،نشانههای بالینی بیماری در گروه لیتیوم 75%،کاربامازپین 40%و والپروئات 75%کاهش یافت.این بررسی نشان داد که تفاوت معنیداری در پیامدهای درمانی لیتیوم و والپروئات از نظر کاهش نشانههای بیماری و بهبود سطح عملکرد روانی - اجتماعی وجود نداشته و این دو دارو مشابه هم عمل کرده بودند.اما در گروه کاربامازپین،نتیجه درمانی در مقایسه با دو گروه دیگر کمتر بود (01/0> P )،هر چند که کاربامازپین در کاهش علائم پسیکوتیک مؤثر بود.
خلاصه ماشینی:
"این بررسی نشان داد که تفاوت معنیداری در پیامدهای درمانی لیتیوم و والپروئات از نظر کاهش نشانههای بیماری و بهبود سطح عملکرد روانی - اجتماعی وجود نداشته و این دو دارو مشابه هم عمل کرده بودند.
والپروئات نیز برای درمان مرحله حاد مانیا و نیز برای پیشگیری از عود حملات بکار میرود و گفته شده که بیماران مبتلا به اختلال دو قطبی (ترکیبی)12 یعنی آنهایی که خلق ناخشنود یا تحریک پذیر دارند ممکن است پاسخ بهتری به این دارو بدهند(ولر13 ،ولر،توکر14 ،فریستاد15 ،1986؛ کک16 ،مکالروی،طغرل،1993).
هدف این پژوهش نیز،بررسی نتایج درمانی سه داروی رایج تثبیت کننده خلق یعنی لیتیوم،کاربامازپین و والپروئات در درمان مرحله حاد در بیماران بستری در بیمارستان روانپزشکی رازی تبریز بوده است.
در پایان هفته سوم، بیماران توسط همکار دیگر گروه پژوهش که از نوع درمان آگاهی نداشت با همان روش و با همان ابزارهای تشخیصی،دوباره مورد ارزیابی قرار گرفتند و نتایج بدست آمده در دو ارزیابی از نظر افزایش نمره در پرسشنامه ارزیابی کلی عملکرد و کاهش درصد نشانههای بالینی با هم مقایسه شدند.
40 درصد افراد مورد بررسی در این گروه که پاسخ بد یا ناکافی به کاربامازپین داده بودند در هنگام مراجعه شدت بیماری آنها در حد شدید با ویژگیهای پسیکوتیک وابسته به خلق بوده است.
این بررسی هر چند میزان مؤثر بودن کاربامازپین را به اندازه لیتیوم و والپروئات در بهبود نشانهها و کاهش شدت اختلال دو قطبی نوع یک(1)مورد تردید قرار داد ولی نظر به اینکه شدت بیماری در 40 درصد افراد کاهش یافته بود از دارونما در مقایسه با کاربامازپین استفاده نشد، نمیتوان گفت که کاربامازپین داروی مؤثر در تثبیت خلق یا درمان این بیماران نمیباشد."