چکیده:
معماری یا مهرازی هنرو فن طراحی بنا در نهایت زیباییست و تک تک اجزای یک بنا
باید توسط هنرمند معمار از لحاظ زیبایی و برقراری ارتباط با عموم بررسی و طراحی شود .
سردر در معماری جایگاه ویژه ای دارد و بیننده را به داخل دعوت می کند و بر اساس بناهای
مختلف نوع آن متغیر است. پژوهش حاضر بررسی سیر تکاملی نقوش « نگاهی دارد به
بر این .» سردرهای آموزشی و مذهبی در ایران اساس پس از نگاهی به تاریخچه معماری و
تاریخچه آموزش و مذهب در ابران به شناخت اجزای کاربردی در ساختار یک بنا و سبکهای
معماری اسامی و عوامل موثر در زیبایی آن و آگاهی از عناصر موجود در یک سردر به لحاظ
معماری , به نحوه تکامل این عنصر از ابتدا تا کنون در بناهای مذهبی و آموزشی اشاره میشود
و چندین سردر علمی و مذهبی در ایران از نگاه زیبایی و مفهومی تحلیل و بررسی شده و نهایتا
به دلایل عدم توجه از دیدگاه حرفه ای به وجود این مقوله مهم در معماری معاصر اشاره می
شود و ضرورت ایجاد آن مورد بررسی قرار می گیرد این پژوهش از نوع کاربردی بوده و شیوه
گردآوری اطلاعات آن کتابخانه ای می باشد.
خلاصه ماشینی:
"بررسی سردر در ایران پیش از اسلام سومریان که از حدود 4500 سال قبل از میلاد مسیح در بین النهرین می زیستند برای مهم جلوه دادن معابد و کاخها و مکانهای مهم از روشهای خاصی مثل مرتفع ساختن بنا یا برجسته کاری نقش و نگار یا کتیبه نگاری مرتبط با بنا بر روی دیواره ها مثل دیوارهای کاخها یا دیواره های ورودی شهرها بهره می جستند لذا چیزی به طور اخص به معنای امروزی سردر وجود نداشت , صرفا شاید برای ابهت ساختمان مربوطه کمی بالای در یا دروازه بنا را بلندتر میگرفتند تا جلوه خاصی به بنا ببخشد بنابراین غالبا خالی از هرگونه نگاره یا کنده کاری برای معرفی بنا بود طبق آنچه بیان شد معابد برای نزدیکی بخدا مرتفع ساخته میشدند و ازاین طریق آنرا بزرگ و مورد توجه قرار می دادند معابد سومریها زیگورات نامیده میشده و بعد ها مورد استفاده بابلیان و ایلامیان قرار گرفتند و ساختار این دست بناها که نمونه بارز آنها اور و چغازنبیل است چهارگوش و طبقاتیست و درها معمولی و بدون سردر است.
با بررسی های انجام شده در این مقاله چه در بخش آموزش چه در بخش مذهب درمیابیم که مراکز آموزشی نسبت به مراکز مذهبی از اهمیت بیشتری برای احداث سردر برخوردارند شاید به این دلیل که مراکز مذهبی صرفا فقط مکانی برای رازونیازهای بنده با معبود است گرچه به صورت جمع انجام می شود اما این دلیل خوبی برای بی اهمیت بودن سردرهای مذهبی نیست همانطور که گفته شد متوجه شدیم که مراکز مذهبی اگر دارای سردر می باشند فقط به دلیل جلب توجه و ایجاد تزیینات مرتبط با آن دوره خاص است و هیچ نمادی برای به فکر واداشتن مخاطبی که پا به این اماکن می گزارد وجود ندارد عامه مردم هم به این مسئله عادت کردند که مسجد باید همین فرم باشد و سردری به صورت مفهومی و _نه صرفا تزیینی_ مطلقا معنایی ندارد شاید جای خالی این مقوله در مراکز مذهبی ایران بسیار مشهود اشت ."