چکیده:
مقاله حاضر درصدد یافتن راهکارهایی از بیانات و سیره معصومین برای تحکیم مبانی وحدت اسلامی است. و به مواردی چون احادیث وارده در فضیلت نماز جمعه و احادیث حسن خلق و اخلاق معاشرت و شرکت ائمه در مراسم حج و... استدلال جسته است. و گشودن باب اجتهاد و تأویل از سوی ائمه را هدفی برای این مهم دانسته است.
خلاصه ماشینی:
"ازاینرو، میتوان آن دسته از مخالفان مذهبی ائمه علیهالسلام را که سر در آخور سیاست بازان اموی و عباسی نداشته و از نظر عملی تقوی و ورع داشتند، در زمره متدینان و افراد موثق به حساب آورد؛ این ادعا نیز بعید نیست که طرح موضوع تقیه از سوی امامان علیهالسلام گاهی به خاطر اسکات اصحاب تندرو بوده نه بر مبنایی مذهبی...
. با این حال در مجموع میتوان گفت تأکید ائمه بر شرکت همه مسلمانان در نماز جمعه و تلاش آنان در جلوگیری از تعطیلی آن، هر چند با امامت مخالفان، بر دیگر ادله حاکم است...
بنابه حدیثی از امام علی علیهالسلام ، کمترین چیزی که موجب کفر میشود این است که، فردی برداشتهای دینی و پندار خود را مطلق انگاشته باشد و عین دین بداند و به دیگر سخن اعتقاد خود را معبود قرار دهد و حال آنکه در واقع شیطان را عبادت میکند.
روایتی هم که قبلا آوردیم حاکی از این بود که حتی اگر مردی اهل بیت را دوست دارد و لکن از دشمنان آنان تبری نمیجوید در سلک اهل باطل است و هرگز نماز پشت سر وی جز برای تقیه روا نمیباشد.
اما استدلال ایشان در ادامه به حدیث احتجاج و مناظره امام جواد علیهالسلام با یحیی ابن اکثم در مجلس مأمون، مبنی بر احترام ائمه معصومین بر خلفا تمام نیست؛ چون نه تنها در این مجلس سخنی از امام در تعریف از خلفا نیامده، بلکه امام علیهالسلام جعلی بودن تمام احادیثی که آنان بر فضیلت خلفا بدان احتجاج میجستند را ثابت میکند."