چکیده:
اعتقاد به رجعت، از جمله آموزه های اعتقادی شیعه است. به اعتقاد
امامیه در ایام ظهور، قیام و حکومت حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف حوادثی
شگفت انگیز رخ می دهد؛ از جمله این که جمع از مومنان و کافران
محض به این جهان باز می گردند؛ مومنان برای دیدن تجلی قدرت
الهی، حکومت صالحان بر جهان و پاداش های دنیوی و کافران برای
چشیدن نقمت ها، عذاب ها و انتقام های دنیوی، از جمله
رجعت کنندگان، امامان معصوم علیهم السلام هستند که در ادعیه ای همچون
زیارت جامعه کبیره، زیارت اربعین و زیارت نامه های آن بزرگواران، به
رجعتشان اقرار شده است. از جمله امامان معصومی که بسیاری از
روایات رجعت به ایشان اختصاص یافته، امام حسین علیه السلام است. در این
نوشتار برآنیم که با روش توصیفی _ تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای به
تبیین زمان، چگونگی و فلسفه رجعت امهام حسین علیه السلام از منظر روایات
بپردازیم.
خلاصه ماشینی:
"درنتیجه بازگشت ائمه اطهار(علیهم السلام) به دنیا و حکومت ایشان تا زمان فرارسیدن قیامت امری لازم و مسلم است، تا سلسله حجج الهی قطع نشود (شیخ کلینی، 1365ش: ج1، ص 178) چرا که تداوم سلطنت و حکومت ائمه اطهار (علیهم السلام ) بعد از رجعت امام زمان (عج) بیان کننده هدفمند بودن امر رجعت و تحقق وعده های الهی طبق این آیه شریفه است : «و نرید أن نمن علی الذین استضعفوا فی الأرض و نجعلهم أئمة و نجعلهم الوارثین» (سوره قصص/ 5) اعتقاد به امر رجعت ائمه (علیهم السلام ) از امور قطعی تشیع بوده وبه قدری حائض اهمیت است که امام صادق (علیه السلام) میفرماید: «لیس منا من لم یؤمن بکر تنا » هر کس به رجعت ما ایمان نداشته باشد، از ما نیست (علامه مجلسی،1362ش: ج53، ص 92) البته این بازگشت انسانها عام نیست و مومنان محض و کافران محض باز خواهند گشت؛چنانچه در روایتی امام صادق (ع) اینگونه می فرماید: «ان الرجعة لیست بعامة و هی خاصة لایرجع الا من محض الایمان محضا أو محض الشرک محضا »رجعت همگانی نیست، بلکه خاص است و فقط کسانی به دنیا باز میگردند که مؤمن خالص یا مشرک محض باشند."