چکیده:
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بینیکنندگی اقدام برای رشد فردی در سازگاری دانشآموزان نابینا بود.
روش: شرکت کنندگان در پژوهش 120 نفر از دانش آموزان نابینای 14 سال به بالای شهر تهران بودند که از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه اقدام برای رشد فردی روبیتچک (1998) و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی(AISS) سینها و سینگ (1993) را با کمک پرسشگر تکمیل کردند. دادهها با استفاده از SPSS و آزمون همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه تحلیل شد.
نتایج: یافتهها نشان داد بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانش آموزان رابطه وجود دارد نتایج تحلیل رگرسیون بین اقدام برای رشد فردی با سازگاری دانشآموزان، مقدار آماره F بدست را برابر با 49/46 نشان داد که در سطح آلفای کوچکتر از 0/01 معنی دار است. و مقدار ضریب رگرسیونی استاندارد شده (Beta) برای مولفه آمادگی برای تغییر برابر با 2/218-، برنامه ریزی برابر با 3/420- ، استفاده از منابع برابر با 3/727- و برای مولفه رفتار هدفمند برابر با 0/010 می باشد. بنابراین با توجه به مقدار آمارههای t بدست آمده، به جز برای مولفه رفتار هدفمند برای سایر مولفهها معنیدار می باشد.
نتیجه گیری: نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که اقدام برای رشد فردی به طور معنیداری قادر است سازگاری دانش آموزان را پیش بینی کند همچنین مولفههای اقدام برای رشد فردی به طور مجزا، به جز مولفه رفتار هدفمند، قادر به پیش بینی سازگاری دانشآموزان نابینا بودند.
Objective: This study explored the predictive role
of personal growth initiative in the adjustment of
blind students. Method: Participants were 120
blind students aging above 14 years selected
through convenience sampling. They completed
Robitschek’s Personal Growth Initiative Scale and
Sinha and Singh’s Adjustment Inventory of School
Students (AISS) with the help of the interviewer.
Data were analyzed in SPSS using Pearson’s r and
multiple regression. Results: Results showed a
relationship between personal growth initiative and
adjustment in students. Result of regression
analysis between personal growth initiative and
adjustment yielded the F statistic of 49.46 which
was significant (p≤0.01). The standardized
regression coefficient (Beta) for each personal
growth initiative component was -2.218 for
readiness for change, -3.420 for planfulness, -3.727
for using resources, and 0.010 for intentional
behavior. The value of t statistic was significant for
all components except for intentional behavior.
Conclusion: Personal growth initiative
significantly predicts the adjustment of students.
Moreover, all components of personal growth
initiative, except for intentional behavior, can
predict the adjustment of blind students.