چکیده:
امنیت غذایی مفهومی است چند بعدی که با تعامل مجموعه ای از عوامل بیولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی، کشاورزی و فیزیکی تعیین می شود، ازآنجایی که منابع دارای محدودیت است این محدودیت موجب نمیگردد که میزان جمعیت افزایش نیابد ازاینرو گسترش فضاهای انسانی موجب ازدیاد فشار برای تغییرات کاربری شده و اثرات سوء زیست محیطی برای طبیعت در پی دارد. تولیدات مواد اولیه ارتباط مستقیم به زمین داشته و کمبود آن چالش پیشروی بشر است، بنابراین کمبود غذا ازجمله بزرگترین مشکلات آینده محسوب میگردد، لذا مدیریت تولید مواد غذایی در راستای تقاضا برای غذا با افزایش جمعیت مسئله جدی است که هرروزه به شدت آن افزوده میشود. خوشبختانه در ایران وجود مواد اولیه و دردسترس بودن آن همراه با توزیع به نسبت مناسب مواد اولیه به پایداری این امر انجامیده است و ایران را جزو کشورهایی قرار داده که دارای امنیت غذایی اند. اما برای جلوگیری از ایجاد بحران، بهبود شرایط حمایتی و هدفدار، تاثیر مثبتی بر وضعیت امنیت غذایی در آینده کشور خواهد داشت. اگرچه برنامه کوتاه مدت باید بر پایه کمک های غذایی مستقیم به نیازمندان باشد، اما در بلند مدت، هدف باید بر توسعه و تشویق به توسعه هر چه بیشتر استفاده از روش های کشاورزی پایدار و توسعه پایدار کشاورزی تهیه شود. این مهم شامل افزایش سرمایه گذاری در بخش تولیدات کشاورزی و همچنین توسعه زیربناهای روستایی و ایجاد فضایی مناسب برای سرمایه گذاری بخش های عمومی و دولتی و خصوصی است. بخشی دیگری از برنامه ها نیز باید بر گسترش آموزش همگانی به ویژه به جوامع بومی و زنان و کودکان متمرکز باشد که هم جهت با حمایت از دانش اقوام بومی و مردمان محلی امکان پذیر است.
خلاصه ماشینی:
ایران چکیده امنیت غذایی مفهومی است چند بعدی که با تعامل مجموعه ای از عوامل بیولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی، کشاورزی و فیزیکی تعیین می شود، ازآنجایی که منابع دارای محدودیت است این محدودیت موجب نمیگردد که میزان جمعیت افزایش نیابد ازاینرو گسترش فضاهای انسانی موجب ازدیاد فشار برای تغییرات کاربری شده و اثرات سوء زیست محیطی برای طبیعت در پی دارد.
از یک سو موجب حفظ چشم انداز زیبای مناظر زمین های کشاورزی، جلوه های زیست محیطی، حفظ تنوع زیستی در منطقه و حفظ منابع طبیعی برای نسل های آتی می شود و از سوی دیگر حفظ زمین های کشاورزی در واقع به منزله حفظ نهاد روستا، روستا نشینی و میراث فرهنگی روستاها نیز می باشد و در مقابل آن بی توجهی به برخی اهداف نظیر ارزش های زیست محیطی و اجتماعی کاربری های مختلف زمین و نارسایی در کمی کردن ارزش های غیرمصرفی و زیست محیطی زمین که بتواند قابل مقایسه با ارزش تولیدی و تجاری آن شود، منجر به تصمیم گیری های نادرستی در تبدیل اراضی کشاورزی به شهری یا صنعتی شده است که برگشت ناپذیر هستند و چنین فعالیت هایی به خاطر نداشتن تناسب و بی کفایتی در مقایسه با ارزش های اقتصادی و زیست محیطی همواره مورد انتقاد بوده است (مالاواراچی و همکاران، 6002).
(Ahmad et al 2004) با این حال، این پیچیدگی را می توان با تمرکز بر سه مؤلفة اصلی امنیت غذایی یعنی موجودی غذا، دسترسی به مواد غذایی و استفاده از موادغذایی در کشورهای کم درآمد خلاصه کرد (Scanlan, 2004) بخش کشاورزی به دلیل گستردگی و پیوندهای قوی با سایر بخش های اقتصادی، موتور و محرک اولیة رشد اقتصادی به شمار میرود.