چکیده:
منطقه بندی شکلی از سازماندهی دولتی است که توسعه اقتصادی و اجتماعی محل بهوسیله تقسیم آن در بخشها یا مناطق مختلف محقق میشود، شهرداری بهعنوان عنصر اصلی مدیریت شهری، وظیفه سازماندهی و ساماندهی فضای داخلی شهر را برای مدیریت بهینه به عهده دارد، شهر اصفهان در پی گسترش مهاجرت از استانها و مناطق داخل استان این شهر را به یکی از کلانشهرهای کشور تبدیل کرده
است و این مسئله موجب گسترش و ازدیاد مناطق شهرداری درگذشته شده است لذا با روند رو به گسترش فعلی منطقه بندی شهرداری اصفهان در گستره جغرافیایی با سازماندهی فضایی شهر همخوانی لازم را ندارد و مسئولان امربر این باور هستند که با تجمیع و کاهش مناطق به لحاظ اقتصادی موجبات کاهش
هزینهها و به لحاظ اجتماعی و رفاهی موجب خدمترسانی بهتر خواهد شد. لذا ضروری به نظر میرسد در گام اول این طرح آسیبشناسی گردد و استراتژیهای مناسب اتخاذ گردد. لذا این پژوهش بر آن است تا به این سوال پاسخ دهد درصورتیکه مناطق ١٥ گانه شهرداری اصفهان تجمیع شود چه نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدیدی ایجاد میشود و استراتژیهای مناسب آن کدماند؟ پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی است و دادههای موردنیاز پژوهش از منابع کتابخانهای و نیز تحقیقات میدانی، مصاحبه، پرسشنامه، تکنیک SWOT و نظرات گروه دلفی به ارزیابی وزن دهی جهت تعیین اهمیت هر یک از شاخص ها پرداخته است. نتایج این پژوهش نشان میدهد، برونسپاری خدمات و ایجاد عدالت فضایی موثرترین مولفه قوت و فرصت هستند و دو شاخص چالشبرانگیز، ابراز نارضایتی ساکنین مناطق منحله و افزایش مراجعات در مناطق شهرداری تجمیع شده باید موردتوجه قرار گیرد بنابراین در درجه اول اتخاذ استراتژی ST و در درجه دوم استراتژی WT باید اتخاذ شود تا تجمیع مناطق شهرداری اصفهان با کمترین معضل اجرا گردد.