چکیده:
زمینه و هدف: منابع انسانی در دنیای امروز، بهترین مزیت رقابتی هر سازمان تلقی میشود و انسان بیش از هر زمان دیگری در نظریه سازمانها اهمیت یافته است. نیروی انسانی به همان اندازه که میتواند سازمانها را در رقابت یاری دهد، ممکن است مانعی جدی بر سر راه سازمان باشد. هدف از این پژوهش، مطالعه و بررسی تاثیر خودشیفتگی مدیران بر رفتارهای ریاکارانه آنان در استانداری کرمانشاه است.
روش: تحقیق حاضر ازلحاظ هدف کاربردی و ازلحاظ روش جزء تحقیقات توصیفی از نوع همبستگی و ازلحاظ شیوه گردآوری دادهها تحقیقی میدانی و کمی میباشد. حجم جامعه موردمطالعه 401 نفر از کارمندان استخدام رسمی استانداری کرمانشاه بودند که 197 نفر با استفاده از فرمول کوکران و روش نمونهگیری طبقهای تصادفی ساده بهعنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه رفتار خودشیفتگی و رفتار ریاکارانه شیری و همکاران (1394) است که دارای 50 سوال میباشد که روایی صوری آن مورد تایید اساتید و نخبگان قرار گرفت. برای پایایی آن از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که برای پرسشنامههای رفتار خودشیفتگی و رفتار ریاکارانه بر روی 30 نفر از نمونه موردمطالعه به ترتیب 91/0 و 76/0 اندازهگیری گردید. برای تجزیهوتحلیل دادههای پرسشنامه از آزمونهای T تک نمونهای، همبستگی و مدل معادلات ساختاری، استفاده شد.
یافتهها: یافتهها بیانگر آن بود که میزان رفتار خودشیفتگی مدیران از منظر کارکنان حدود 4/37% و سطح رفتارهای ریاکارانه آنان تقریبا 6/37% بود. در بین ابعاد رفتار خودشیفتگی مدیران، بیشترین میانگین مربوط به بعد محق بودن و کمترین مربوط به بعد بهرهکشی بود. در بین ابعاد رفتار ریاکارانه مدیران، بیشترین میانگین مربوط به بعد سیاست جذبی مدیریت در قبال منابع انسانی و کمترین مربوط به بعد سیاست دفعی مدیریت در قبال منابع انسانی بود.
نتیجهگیری: نتایج حاکی از آن بود که خودشیفتگی مدیران بر رفتارهای ریاکارانه اثر مستقیم و معناداری داشت و همچنین ابعاد خودشیفتگی مدیران ازجمله اقتدار، خودنمایی، برتریجویی، بهرهکشی، محق بودن، خودبسندگی و خودبینی مدیران سبب ارتقای سطح رفتارهای ریاکارانه در سازمان میشوند.