چکیده:
هدف این پژوهش، بررسی تجربی اعتماد در تعاملات اجتماعی بوده است. برای این منظور نسخهای از بازی سرمایهگذاری مبنا قرار گرفت و بر اساس این، 28 نفر از دانشجویان با استفاده از رایانه و بهصورت شبکه در محیط آزمایشگاه، آن را اجرا کردند. این افراد بهصورت ناشناخته و دوبهدو در 30 دور با یکدیگر با رایانه و در چارچوب بازی طراحیشده، تعامل داشتند و به تناوب نقش اعتمادکننده و معتمد را بازی میکردند. بر اساس دیدگاه صرفاً اقتصادی انتظار میرفت کنشگران تصمیمی بگیرند که در شرایط بازی بیشترین بازده را دارد؛ یعنی بهسادگی به دنبال سود بیشتر بروند و به طرفهای تعامل خود اعتماد نکنند؛ اما نتایج نشان دادند در شرایط بازی سرمایهگذاری، کنشگران بهشکل معنیداری به طرفهای تعامل خود اعتماد کردند و حدود 23 درصد از دارایی خود را در اختیار کسی قرار دادند که محتمل بود هیچ مبلغی را به آنان برنگرداند. همچنین معتمدان هم مبلغ در خور توجهی (حدود 20 درصد دارایی اولیه) از آنچه را دریافت کردهاند، بازگرداندهاند. این در حالی است که بر اساس ساختار بازی، دو طرف تعامل هیچگاه یکدیگر را نمیشناختند و ساز و کارهایی مانند شهرت هم در بازی وجود نداشت. تغییراتی هم در شیوۀ تعامل دو طرف در طول بازی مشاهده شد که در مقاله بهتفصیل توضیح داده شدهاند.
خلاصه ماشینی:
"این آگاهی که شخص معتمد میداند به او اعتماد شده است، ممکن است موجب شود او در بازی اعتماد، مسئولانهتر رفتار کند؛ اما نتایج نشان میدهند اعتمادکردن، موجب رفتار مسئولانه حداقل در بازیهای یک مرحلهای نمیشود.
اعتماد یکی از ویژگیهای پویای روابط اجتماعی و سرمایۀ رابطۀ اجتماعی است؛ به بیان ساده، در یک رابطه، زمانی که یک طرف تعامل باور دارد طرف مقابل، انگیزۀ انجام کنش به نفع او را دارد، آنگاه گفتنی است در این رابطه اعتماد وجود دارد (Hardin, 2002؛ Cook & Levi, 2005).
اطمینان نشان میدهد فرد چقدر میتواند مطمئن باشد که آنچه وی انتظار دارد، روی خواهد داد و طرف تعامل چیزی را غیر از آنچه پیشبینی شده است، نمیتواند انجام دهد؛ اما اعتماد زمانی معنی پیدا میکند که طرف تعامل یعنی فرد شایستۀ اعتماد، خلاف آنچه را انتظار میرود، انجام دهد؛ زیرا بسیاری از کنشها بهصورت زنجیرهای روی میدهند و کنشگر، هزینههای کنش را پیش از رسیدن به منفعتی تقبل میکند و منتظر برگشت منافع از سوی فرد معتمد میماند.
حالت تعادل این بازی زمانی است که بازیکنان، افرادی عقلانی و منفعتطلب باشند؛ یعنی ب مبلغی را برنگرداند و بهتبع آ نیز موجودی خود را نزد خویش نگه دارد؛ اما شواهد تجربی نشان دادهاند سرمایهگذار، مبلغی حدود 40 تا 50 درصد را سرمایهگذاری میکند و شخص معتمد نیز مقداری بیشتر از مبلغ فرستادهشده را به سرمایهگذار برمیگرداند (Berg et al.
یافتهها برای بررسی فرضیههای اصلی پژوهش، ابتدا مناسب با ساختار بازی سرمایهگذاری آنها را بازنویسی میکنیم: اولا، بازیکنان نوع ب تمامی مقادیری را که بازیکنان نوع آ فرستادهاند، نزد خود نگاه میدارند، دوما، با فرض اینکه بازیکنان نوع آ از این موضوع اطلاع داشته باشند، آنان نیز هیچ مقداری را برای بازیکنان ب ارسال نمیکنند."