چکیده:
سید عبدالرحیم مولوی (1221-1300ه.ق) با تخلص شعری (مهعدوومی) شاعر برجسته و نامی کُرد زبان در سدۀ نوزدهم میلادی است. وی در میان متفکران کُرد دارای جایگاهی خاص بوده و بهویژه در علم کلام ید طولایی داشتهاست. مولوی، مرید طریقت نقشبندی بوده. او قصاید بسیاری را در مدح شیخ سراج الدین و شیخ بهاءالدین سروده است. بیشتر اشعار مولوی مملو از ارادت نسبت به پیر و مرشد و اخلاص در طریقت است. مولوی به زبانهای کُردی، فارسی و عربی مسلط بوده و آثاری را درهر سه زبان به رشته تحریر در آورده است. بهترین اشعار وی، سرودههای صوفیانۀ اوست. این پژوهش با روش تحلیلی- توصیفی نشان میدهد که مولوی کُرد شاعری توانا و صوفیمسلک است. او همانند بسیاری از عارفان بر معرفت و عشقورزی تأکید دارد. مسأله زهدورزی یا تعلّق نداشتن مولوی کُرد به مادیات و همچنین کاربرد مفاهیم عرفانی و مصطلاحات زمینی نزد مولوی، مبتنی بر اصولی فلسفی و عرفانی است.
خلاصه ماشینی:
۴- آثار مولوی کُرد العقیدة المرضیة : مولوی این کتاب را طی سال های ۱۲۸۰ هجری قمری تا ۱۲۸۱ به زبان کُردی سورانی و به درخواست شیخ عبدالرحمن فرزند شیخ عثمان سراج الدین نوشته است .
بهره مندی فراوان مولوی از علم و دانش باعث غرور و تکبر وی در میدان تصوف نشد و خود نیز در مقدمه کتاب «عقیده مرضیه » چنین میگوید: «لطف ابوالوفا مرا یاری کرد تا این اثر را خلق کنم ) منظور از ابوالوفا شیخ عبدالرحمن فرزند شیخ سراج الدین است .
بهره مندی فراوان مولوی از علم و دانش باعث غرور و تکبر وی در میدان تصوف نشد و خود نیز در مقدمه کتاب «عقیده مرضیه » چنین میگوید: «لطف ابوالوفا مرا یاری کرد تا این اثر را خلق کنم ) منظور از ابوالوفا شیخ عبدالرحمن فرزند شیخ سراج الدین است .
» (مه وله - وی، ۱۳۸۲: ۲۱) ۶- ارادت مولوی کُرد به بزرگان ادب و عرفان : وی هوشیارانه از افسانه و تاریخ و شخصیت های تاریخی برای بیان مراد خویش بهره میجوید و هر لحظه با یکی از این شخصیت ها همدم میشود.
این چنین مولوی متواضع و فروتن ، مولوی صوفی ، آگاه به زبان های ِ فارسی، عربی، کردی سورانی و هورامی، مولوی شیدای سرشت و طبیعت ، مولوی شاعر، و ناکام و بیبهره از مال دنیا، اما بهره مند از علم و ادب و عشق و دلدادگی، چندین سال همچون پروانه ای عاشق ، شیفته نور بوده و در هرجا اگر شعله ای از آتش و نوری معنوی برایش نمایان میشد تا خود را فدا و سوختۀ آن آتش نمیکرد، دست بردار نبود.